De 40 beste albums van 2013

Het was een mooi muzikaal jaar. Dat zei ik vorig jaar ook en dat zeg ik nu weer. Wat een enorme lading aan fijne albums zijn er dit jaar verschenen. Spotify is een zegen, maar ook een vloek. Het is onmogelijk om al die albums fatsoenlijk te beluisteren, een mens moet ook wel eens slapen. Zelfs in mijn top 40 over 2013 zitten albums die ik, voor mijn gevoel, niet eens genoeg tijd heb gegeven. Worstelen met het enorme aanbod. Worstelen met de keuze welke plaat je op gaat zetten in de beperkte tijd die je uiteindelijk toch hebt. Misschien is deze top 40 de lijst van platen die ik nu mee zou nemen naar een onbewoond eiland. Overaanbod dus. Met Spotify zijn albums in de laatste jaren eigenlijk ook een soort wegwerpproduct geworden, tenzij je de fysieke drager daadwerkelijk in huis hebt gehaald natuurlijk. Het haalt er wel wat charme vanaf. Slechts een aantal vinylplaten heb ik gekocht dit jaar en de laatste CD die ik heb gekocht kan ik me niet eens meer heugen. Of wacht, toch wel. Die van Camera denk ik, tijdens het Valkhof Festival. Maar ja, die plaat stamt dan al wel weer uit 2012.

Dan kom ik gelijk aan bij het feit dat een jaar loopt tot en met 31 december, en niet zoals de OOR beweert ergens half november (gok ik) als al die lijstjes van medewerkers en bekende muziekfreaks al ingeleverd moeten zijn bij het tijdschrift. Zo mist iedereen het fijne album van Aafke Romeijn, CHIN. IND. SPEC. REST., dat pas in deze maand uitkwam. Die heb ik er mooi nog even snel bij kunnen zetten, al ontbrak het me ook hier aan een diepgaand onderzoek. Andere albums haalden deze lijst ook niet, omdat ze formeel in 2012 uitkwamen. Igorrr bijvoorbeeld met het briljant gestoorde Hallelujah. Ook Anna von Hausswolff had in de top vijf kunnen staan met Ceremony, ware het niet dat ik uitga van de officiële releasedatum, en die is volgens Musicmeter uit 2012 (okay, waarschijnlijk werd ie hier in Nederland in 2013 opnieuw uitgegeven, maar als amateur-autist hou ik liever de officiële releasedatum aan). En als we het dan toch over flauwe regeltjes hebben, dan mogen er ook geen live-opnames in de lijst voorkomen, EP’s, re-issues of coveralbums van Vader Abraham. Zo valt Nils Frahm met het prachtige Spaces uit de boot, maar daarom noem ik het hier stiekem toch nog even.

Genoeg albums over voor een (veel te lange – ik weet het) lijst, waaronder de Haagse formatie Monomyth, die in mijn lijst meelift naar de eerste plek vanwege mijn steeds grotere interesse in dat soort genres. Maar ook het Nederlandse Mannheim met hun krachtige polyritmische headbangjazz mag van mij in de top tien, goed spul kan dus ook gewoon uit ons eigen land komen. Public Service Broadcasting, op nummer twee, is de andere grote verrassing; een uiterst smaakvolle plaat met een enorme aantrekkingskracht. Zo’n album dat je met plezier blijft opzetten. Op drie Steven Wilson, die weer een prachtige progrock-plaat heeft gemaakt. Andere prog-acts als Haken en Spock’s Beard zitten voor mijn gevoel wat meer in de symfonische hoek. Dat trek ik niet altijd, maar deze twee zijn wel razendknap gemaakt. Shining en The Dillinger Escape Plan zijn de snoeiharde maar ultrascherpe stuitermetalplaten die gewoon een plekje in de top tien verdienen. Veel harde gitaren daar dus. Arme Agnes Obel, die met haar serene pianomuziek en engelenzang alleen maar ronkende gitaren om zich heen ziet in de top tien.

En de rest van de top 40? Ach, dat is wat ik dus op dit moment daar neer zou zetten, maar hecht niet te veel waarde aan de plek. En bovendien… Dan zijn 40 platen meer dan genoeg voor zo’n lijst, maar dan heb je ook nog van die ‘bubbling under’ acts. Nou kan ik al die bands hier gaan opnoemen, maar dan wordt ik wel heel ongeloofwaardig. Maar goed, er zijn nog een hele rits albums die er misschien ook tussen hadden kunnen staan en het net niet hebben gehaald of ik heb er gewoon  nog niet genoeg tijd voor gehad (Greg Haines, Monster Magnet, Spiritual Beggars en Ólafur Arnalds… bijvoorbeeld). Of ze staan niet eens op Spotify (die nieuwe Chrome Hoof bijvoorbeeld). Of ik ben ze gewoon totaal vergeten (die nieuwe van White Hills en Death Angel bijvoorbeeld).

Dus. Je moet ergens een keer ophouden met schuiven en ergens een streep trekken. Mijn top 40 van 2013 staat dus hieronder en kun je beluisteren in een grote Spotify lijst helemaal onderaan of hier. De ‘bubbling under’ albums en andere albums die een tweede kans verdienen (of nog een extra luisterbeurt verdienen) staan hier nog in een lijst. Opdat we die ook niet vergeten…

Tot volgend jaar!

1. Monomyth – Monomyth

Een genot voor het oor in verschillende opzichten. Analoog opgenomen, met veel gevoel voor detail, sfeer en subtiele opbouw. Bezwerende herhaling in gelaagde lange composities die toch boeiend blijven. Gewoon uit Den Haag. Gewoon op nummer een.

2. Public Service Broadcasting – Inform Educate Entertain

Bijzonder aantrekkelijke plaat. Instrumentaal, met samples van de BBC. Post-rock/rock en elektronica uit diverse tijdperken met heerlijk gekke fratsen (die banjo in ROYBIV!). De band maakte overigens ook twee nummers dit jaar over de Elfstedentocht voor het Explore The North-festival in Leeuwarden.

3. Steven Wilson – The Raven That Refused to Sing (And Other Stories)

Steven Wilson (o.a. Porcupine Tree) maakte solo – met prima band –  weer een prachtige progrockplaat. Een tamelijk briljante wervelwind van emoties die me flink kan vastgrijpen en me gewillig in de wondere wereld van Wilson sleept. Er is veel ruimte voor de razend knappe solo’s zonder dat het irritant wordt, gevangen in een avontuurlijke collage van opwinding, verlangen, verwondering, berusting en melancholie.

[recensie]

4. Motorpsycho – Still Life with Eggplant

Vaste prik in een jaarlijst inmiddels, misschien net iets minder ambitieus dan de vorige twee langspelers, maar hey, alsnog op nummer vier. Motorpsycho lijkt het in deze bloedvorm met gemak uit de mouw te schudden. Prog/alt/psych/bluesrock met een jazzy inslag. Met wederom een prachtige rol voor drummer Kenneth Kapstad, verslavend gitaarwerk van Hans Magnus ‘Snah’ Ryan en het machtige basspel van Bent Sæther. Aangevuld op dit album met de Zweedse (gast)gitarist Reine Fiske (Dungen).

[recensie]

5. Mannheim – Super-​Empowered

Krachtige polyritmische en groovy headbangjazzmathrock. Beestachtig. Gewoon uit Nederland.

[recensie]

6. Russian Circles – Memorial

Briljante mix van post-rock en post-metal, met doom en stoner-invloeden.

[recensie]

7. The Dillinger Escape Plan – One of Us Is the Killer

Nog steeds maniakale teringherrie, maar op dit album is het evenwicht tussen de gecontroleerde chaos en de rustigere melodieuze tussenstukjes nog beter uitgevoerd.  Opwindende neurotische testosteron-gedreven mathcore met chirurgische precisie.

[recensie]

8. Shining – One One One

Deze industriële jazzmetal knalt nog steeds ongenaakbaar fijn en opgefokt door de speakers. Korter en puntiger dan het legendarische Blackjazz. Had wat meer draaibeurten nodig, kwam dan alsnog in de top tien. Alsof je een door een hondsdolle, schuimbekkende Rottweiler wordt verscheurd. Alles verwoestende, maar o zo razend knap, minutieus gecomponeerde nummers, in een extra compacte verpakking met een extra lik melodie. Een messcherp album op topniveau.

[recensie]

9. Agnes Obel – Aventine

Het moeilijke tweede album van deze Deense schone, komt moeilijk op gang, bevat zelfs wat kabbelmomentjes, maar weet bij vlagen weer zo bijzonder te betoveren dat ik het alsnog in mijn top tien wilde hebben. Nummers als “Fuel To Fire”, “Tokka”. “The Curse” en “Pass Them By” zijn van ongekende serene pracht. Piano en zang schieten bij momenten direct in je ziel.

10. Steak Number Eight – The Hutch

Deze Belgische pubers zijn inmiddels groter geworden en hun sludge en post-rock/metal groeit nog steeds met hun mee. Melodie wisselt mooi af met lome, bonkige of strak pompende riffs, marcherende drums, uit elkaar spattende breaks, oprecht schreeuwwerk, of mooi ruimtelijk post-rock-gepingel.

[recensie]

11. Villagers – {awayland} [recensie]

12. Teeth of the Sea – Master

13. Sir Yes Sir – We Should Talk

14. Half Moon Run – Dark Eyes

15. Suuns – Images du Futur

16. Cult Of Luna – Vertikal

17. 65daysofstatic – Wild Light

18. Flying Horseman – City Same City

19. Haken – The Mountain

20. Spock’s Beard – Brief Nocturnes and Dreamless Sleep

21. Aafke Romeijn – CHIN. IND. SPEC. REST.

22. Dead Neanderthals – Polaris [recensie]

23. Tomahawk – Oddfellows [recensie]

24. Long Distance Calling – The Flood Inside [recensie]

25. Leprous – Coal

26. Amplifier – Echo Street [recensie]

27. White Denim – Corsicana Lemonade

28. Unknown Mortal Orchestra – II

29. Riverside – Shrine Of New Generation Slaves [recensie]

30. Jacco Gardner – Cabinet of Curiosities

31. Low Vertical – We Are Giants

32. Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away

33. Bruce Soord with Jonas Renkse – Wisdom of Crowds

34. Arctic Monkeys – AM

35. God Is an Astronaut – Origins

36. Pond – Hobo Rocket

37. Black Rebel Motorcycle Club – Specter at the Feast

38. Savages – Silence Yourself

39. Nine Inch Nails – Hesitation Marks

40. Thee Oh Sees – Floating Coffin

Luisterrrrrrrrrrrr: