Gezien: Down The Rabbit Hole 2017

Het Down The Rabbit Hole festival is voor de derde keer een soort bonusvakantie voor ons. Niet al te ver weg van huis en dit jaar weer lekker met het autootje in plaats van met de fiets. Vorig jaar moesten we vanwege de plassen water in de parkeerweilanden noodgedwongen een kolere-eind fietsen dus, maar met de auto is een stuk relaxter. Zeker als je een bob bij je hebt (bedankt nog!). Het festival draait vooral om de sfeer en allerlei fijne randzaken en dat voelt als een relaxte vakantie, al hadden er toch ook wel wat meer uitdagende muzieknamen mogen staan, maar net zoals op Lowlands vermaak je je toch wel. Opnieuw duiken we het hol in, inmiddels een week geleden, want zo snel ben ik niet meer.

Ik heb het wel vaker genoemd, maar er zijn al genoeg snelle sites die recensies in recordtijd online donderen, dus waarom zou ik daar nog snel achteraan willen hobbelen. Kijk naar de 3voor12 medewerkers, die volgens mij vlak na afloop al naar hun laptop sprinten en hun voorgebakken tekst gauw aanvullen met live-data en dat binnen een uur online gooien. Of zoiets. Of ze kijken stiekem thuis natuurlijk naar live-beelden. Ook dit jaar werden er een hoop optredens uitgezonden via 3voor12 zelf of NPO 101 weet-ik-veel, maar daar krijg je dan weer weinig van mee als je zelf op festival zit. Jammer eigenlijk, is dat nog ergens terug te zien allemaal? Gaan we opzoeken. Maar dat doet 3voor12 dus wel heel goed, en andere sites en kranten zijn ook snel met reviews. Ikke niet dus. Festivals en optredens beleef ik steeds liever als gewone bezoeker zonder er direct wat van te moeten vinden en er snel en veel over op te moeten schrijven. Enfin. Kan jou het schelen. Dat ik er hier uiteindelijk toch nog iets (te veel) van opschrijf heeft vooral te maken met een soort autistische neiging om nog steeds mijn dagboek en database bij te houden zodat ik later als ik groot ben nog eens terug kan vinden wat ik er toen ook alweer van vond. Maar soms wil ik er ook echt mee stoppen. Nog even niet dus.

Genoeg gezeurd. Ik heb wel een mening dus, en die schrijf ik nog wel eens op, maar dat is maar een mening. Zo vind ik het nog steeds wat overdreven dat 3voor12 met van die lijstjes komt. Dit waren de magische momenten, dit was de top 25, dit waren de beste acts van zondag. Ik kan niet heel veel met die lijstjes, en zeker niet als het gebracht wordt als de algehele waarheid en niets dan de heilige waarheid. Een festival beleven blijft persoonlijk en het ligt er ook maar net aan waar je van houdt. Vorig jaar had ik alle hoogtepunten volgens 3voor12 op Lowlands gemist. Totaal geen spijt van overigens. Dit jaar heb ik er eentje toevallig wel meegepakt en dat was – vooruit dan maar – inderdaad heel gaaf. Zitten we effe te relaxen op dat Idyllische Veldje vlakbij de ingang van het bos, wordt er letterlijk voor onze neus een trailer voorgereden met daarop een band inclusief versterkers en boxen en alles. Jungle by Night dus, en die jongelui zetten daar even een fantastische funky set neer. Strak gespeeld. Goed geluid. En dat plotsklaps voor je neus dus. Geinig.

Dat zijn wel de krenten uit de pap van het festival, dat zich duidelijk richt op dit soort randzaken en verrassingen in diverse holletjes (oei dat klinkt wel heel vies). Zo hoor ik Torre Florim na afloop bij 3voor12 ergens zeggen geloof ik (als creatief festivaldirecteur?) dat dit ook de insteek is. De Staat, band van Florim uiteraard, gaf ook weer ergens een klein verrassingsoptreden, maar dat terzijde. Mensen gaan het ook steeds beter oppakken. Het is geen gewoon festival. Mensen hippen hun eigen hopjes steeds beter, het festival schept daarvoor zo´n beetje de randvoorwaarden. Het lokt ze in de holletjes. Ik vind het dus gaaf dat er van alles te ontdekken valt, al is het soms jammer dat er dan ook verrassingen zijn die je dan niet meemaakt. Zo staat er van alles in de Lucky (Fonz III) kerk, maar besef ik dat te laat. Terwijl het een-na-beste optreden volgens 3voor12 in de Hotot plaatsvindt (Oscar and the Wolf) beleef ik zo´n verrassend hoogtepunt met de enorm swingende funky psychrock van Bounty Island in diezelfde kerk waarbij de zanger gitarist tegen het einde al crowdsurfend na het zingen de kerk uitdrijft. En dat gebeurt dus pal naast die afsluiter van het festival in de grote Hotot. Voor niet meer dan 50 tot 100 man. Bij toeval kwamen we daar even kijken. Bam! Dik hoogtepunt. Dat hadden we dus veel vaker moeten doen, elke dag even kijken wat daar te beleven valt. Zo komen we daar ook nog het Amsterdams Zwanenkoor tegen met Jordaanse liederen en een gastrol voor zangeres Wende Snijders. Ik hou wel van dit soort dingen. De bus bejaarden werd eerst nog tegengehouden vlak bij de ingang. De security kon in eerste instantie niet echt geloven dat ze hier zouden optreden. Lachen toch? En zo ben ik ook te weinig op het vurige veldje waar ook wat kleinschaligere optredens zijn en ´s avonds gekke dingen gebeuren tijdens Broadcast Away Teevee. En zo zijn er nog veel meer dingen die onduidelijk in het programma staan, of helemaal niet. Dat hadden we vaker kunnen en moeten opzoeken. Het muziekprogramma op de drie podia is op dit festival minder leidend. Laat je meer verleiden dus. En dat hadden we ook nog iets meer kunnen doen.

Ja, Down he Rabbit Hole festival draait veel meer om de beleving dus. Beetje een buzzwoord maar goed. Het is wel zo. Het heeft in die zin uiteraard ook wel wat weg van Lowlands dat ook veel meer biedt dan muziekbands, al draait dit festival net iets meer rond verrassing en zelfvermaak. Voor de betere bands en zeker de betere afsluiters had je beter naar Best Kept Secret kunnen gaan dit jaar, of je doet het allebei. Twee festivals een week na elkaar is voor mij wat veel van het goede. Ook voor mijn kreunende portemonnee overigens, en het ligt verder weg en zo. En ik had Radiohead vorig jaar nog gezien, veel beter kon dat toch niet meer worden. Maar ondanks dat ik het Down the Rabbit Hole-festival meer als een soort vakantie beschouw, had ik dus wel op wat meer goede acts gehoopt op de normale podia. En dan helpt het ook niet dat favoriete bands als Massive Attack en Klangstof afzegden (net zoals Anderson .Paak overigens).

Het zal nog steeds wel een zoektocht zijn naar wat de jeugd nu leuk vindt, gecombineerd met ook wat zooi voor de wat meer middelbare muziek- en festivalliefhebber. Er zijn ook dit jaar zeker niet alleen maar jongeren, en soms hoef je echt alleen maar om je heen te kijken welke leeftijdscategorie een band trekt. Ook dit jaar best wel weer veel dance en elektronica, een boot vol hiphop, en opvallend veel (te) rustige softe pop-acts. Veel bands spelen in een wat sloom tempo en soms is er urenlang geen fatsoenlijk dik gitaargeluid te vinden. Zit je op een verkeerd festival hoor ik je zeggen. Ja. Maar ik vind afwisseling ook wel zo fijn en de balans klopt niet helemaal voor mij. Gelukkig is er hier en daar wel wat in mijn smaak te vinden. Net als vorige keer op Lowlands valt een kleine generatie- en smaakkloof wel op met de jongeren (vooral denk ik), als je bijvoorbeeld Temples in een vrij lege Hotot (hoofdpodium) ziet spelen en dat dan bij flauwere acts diezelfde tent uitpuilt. Het maakt ook niet uit verder. Verrassend vind ik wel dat De La Soul op zondag de tent helemaal voltrekt, de jongeren kennen dat toch helemaal niet? Maar magische momenten met het publiek zijn er ook, als er bijvoorbeeld gebroederlijk meegezongen wordt met Spinvis, toch heel verantwoorde muziek zou je zeggen volgens de muziekpuristen. Het platte vermaakt kan prima samengaan met muzikaal wat meer uitdagende acts hier.

Goed, ik zou niet zoveel opschrijven. Maar hoe was het weer eigenlijk (de meest gestelde vraag op mijn werk, waarom toch). Op vrijdag schijnt de zon nog en is het in de muziektenten nog best warm. Het loopt op tot tegen de 25 graden geloof ik. De andere dagen zijn zwaarbewolkt en krijgt de zon eigenlijk geen kans. Met maximaal 18-20 graden lijkt het nog redelijk, maar vooral op zaterdag is dat windje wat fris. Regen hebben we eigenlijk het hele weekend niet echt gezien, een enkel buitje op zondag en verder wat meer gemiezer op zaterdag (ja zondagochtend viel wel wat veel water uit de lucht geloof ik, maar toen sliepen we lekker droog thuis). Al met al niet heel slecht dus. Op de zaterdag en zondag zag je nauwelijks korte broeken meer en alleen een t-shirtje was ook te fris, maar ik vind dat wel best. Felle zon en 30+ graden zoals eerder die week is ook niet te doen natuurlijk.

Wat hebben we aan bands gezien dan? De eerste band bekijken we in de Fuzzy Lop. De tent is niet meer rond, maar rechthoekig, en een stukje groter geworden lijkt het. De tent staat nu helemaal bij de ingang (die ook een stuk meer richting camping is opgeschoven), en als je daar nu links gaat kom je bij de nieuwe plek van de Fuzzy Lop en Future Fuzzy Field uit. Dat trekt het terrein dus wat uit elkaar. Misschien niet gek met een paar duizend man meer dan vorig jaar, al kun je er ook ondertussen ook een extra podium bij zetten misschien. En vooral extra toiletten. Op zaterdagavond stond er soms een rij van zo´n 7 personen voor echt elke WC die er stond. De WC´s bij de ingang waren minder druk maar vaak uit de richting. Meer toiletten op sommige plekken zou handig zijn. B.v. ook bij die twee kerken, daar moest je denk ik plassen in het meertje of zo. Of een eind teruglopen dus naar dat centrale WC-blok. Het was dan ook wel druk op zaterdag, in die zin was het twee jaar terug een stuk relaxter en dat haalt de charme van het festival op die momenten wat weg. Het is net te druk op die zaterdag. Het is wel opvallend minder druk op de zondag, het lijkt een trend om eerder van het festival weg te gaan en om een dag eerder aan te komen op donderdag. Maar goed. Op veel momenten is het gewoon lekker relaxt en de Brand speciaalbierbar is ook fijn. Net zoals al die veldjes en holletjes en…

Ik dwaal af. We komen bij All We Are kijken, dat bestaat uit een Braziliaan, een Ier en een Noorse. Het is een enthousiaste band en de geluidsmix staat daar prima, net zoals (opvallend genoeg) bijna alle optredens gewoon goed geluid geven. Op festivals wil je nog wel eens te maken hebben met een beroerde mix. Dit weekend merk ik nauwelijks problemen op. Het trio maakt niets aan de hand pop/rock en wat post-pop/punk met wat rinkelende gitaren en vooral ook wel lekkere instrumentale gedeeltes met hier en daar een lichte psych byte. De staande ontblote drummer is wel enthousiast maar mept nog soms wel een beetje uit de maat. Niet geheel onaardig, maar een week later weet je er ook niet heel veel meer van. Dat is ook een beetje het geval bij Cage the Elephant uit Kentucky op het hoofpodium, ook al kunnen ze die grote tent wel hebben. Het is prima en soms echt catchy rock, de show is degelijk en opruiend, maar het wordt niet echt legendarisch.

Pond had ik al vaker gezien in de kleine zaal van Merleyn in Nijmegen en op Lowlands 2015. Vergeet het laatste slome synthdiscopsych-werk van Tame Impala, maar pak de dwarse psychpop van Pond. De band heeft nauwe banden met Tame Impala natuurlijk en deelt zelfs bandleden, maar ik vermaak me de laatste tijd jaren beter met Pond (als vroege dikke fan van Tame Impala zelfs). De band begint met “30.000 Megatons” van het nieuwe album The Weather en dat is gelijk magistraal, al klinken de bassen wat overheersend in het begin. Hup naar het meer vrolijke en uptempo “Elvis’ Flaming Star” van het vorige (ook heerlijke) album. Pond kan goed variëren en doet dat vandaag met een briljante setlist. “Waiting Around for Grace” steekt het oude Tame Impala naar de kroon vind ik. “Don’t Look At The Sun Or You’ll Go Blind” is gewoon een dansfeest en zelfs het slomere “Sitting Up on Our Crane” grijpt je bij de strot. Zanger Nick Allbrook heb ik bovendien nog nooit zo actief en expressief gezien, hij zoekt regelmatig contact met het publiek en wringt zich in alle bochten al dan niet met zijn bekende lichte spastische of noem het vrouwelijke bewegingen. Dat dat kleine kereltje zo´n dragende frontman kon zijn had ik echt nog niet achter hem gezocht. En ook de rest van de band straalt weer dat enorme plezier uit, ze geinen met elkaar en je merkt aan alles dat dit vooral een band is die voor de lol speelt. “Giant Tortoise” is echt fucking briljant, en de gitaren mochten ook wel weer eens wat harder meppen natuurlijk, maar de live-uitvoering van “Man It Feels Like Space Again” bezorgt me al helemaal kippenvel op rare plekken. Zo´n bizar raar maar gaaf aan elkaar geplakt nummer is het toch, met die bijzonder rare ontwikkeling van een bizar wrangend intro van dwarse pop naar dat geweldige instrumentale tussenstuk in een wolk van prachtige melodieën en stukken swingfunk op de vierkante meter. En daarna dat langere wat emotievollere eindstuk. Wat werkt dit bijzonder goed live. Wat klinkt het waanzinnig live. Ik moet er bijna van janken, maar het is dan ook wel mijn favoriete nummer van de band. “The Weather” is dan de geruststellende afsluiter. Alsof je een tissue krijgt om je tranen te drogen. Wat een heerlijke band blijft dit toch. Vergeet Tame Impala nou maar.

Ik geloof dat Wand ook op die editie van Lowlands stond, maar dat viel me toen wat tegen. Misschien hebben ze die beroerde gitarist ingewisseld of heeft hij een beter bui vandaag of is hij beter gaan spelen. Of het het ligt aan die extra toetseniste die bij de band zit (is dat zo eigenlijk of vergis ik me), maar goed, het viertal uit Los Angeles klinkt vandaag fantastisch ingespeeld op elkaar. Gek genoeg met veel minder noise, punk of garage dan ik in mijn gedachte had, ze lijken een veel meer melodieuze weg in te zijn geslagen, al bevind ik me wel vlakbij een aardige pit voor het podium, dus heel rustig is het nu ook weer niet. Zo is “Self Hypnosis in 3 Days” op de plaat een snoeiharde, rauwe en gruizige bottenbreker op de plaat, zo live hebben ze het wat meer ingebed in een meer mellow geluid, en verdomd wat werkt het geweldig. Het geluid staat ook wel fantastisch. Wand groeit zelfs nog verder in het optreden. Wat hebben die een progressie gemaakt zeg. Minder dom hakken, meer finesse. Knap. Er komt een nieuw album aan geloof ik, en daar ben ik nu extra benieuwd naar.

Rag‘n’Bone Man komt uit het Engelse Uckfield en is toch wel bekend van die fijne hit “Human”. Wat een fantastische diepe stem heeft die kerel toch, al is dat live op een afstandje wat moeilijker te ontdekken. De grote kerel met houthakkers-bloes is imposant, maar de nummers zijn verder niet heel indrukwekkend zo te horen, maar vooral degelijk en veel werk dat gewoon niet zo super bijzonder is. Dan rusten we wat uit op de groene heuvel tijdens Bonobo (live). De Britse dj/producer Simon Green heeft hier een live-band bij zich en maakt zoiets als jazz, exotica, house en afrobeat. Voor op de acherrond wel even aangenaam, al voelen we niet de noodzaak onszelf in het Hotot holletje te kruipen. Het ligt fijn op het gras. Je krijgt niet heel veel mee van het podium daar, maar er staan wel extra boxen buiten. Een videoscherm zou het nog fijner maken, of zijn ze bang dat dan iedereen lekker daar in het gras gaat liggen? Rock en wat steviger gitaarmuziek is helemaal niet dood, en zeker ook niet bij de jeugd. Opgefokte gitaarriffs kunnen nog steeds een zaal platgooien. Slaves lukt dat ook aardig in de Fuzzy Lop. Garage punk uit Engeland. Een duo, dus moet al die smerigheid toch echt uit een gitaar komen. Natuurlijk is het op een gegeven moment wat meer van hetzelfde, maar voor het festival kan dit soort stevigere en uptempo gitaarherrie prima gebruiken dit weekend.

Als afsluiter vandaag Trentemøller in de middelste tent Teddy Widder. De band zagen we eerder dit jaar in Utrecht en in die zaal maakte het toch wat meer indruk. De combi jaren-tachtig post-punk/new wave met wat dikkere elektronische trance/dance komt niet helemaal over, het dikke stuiterwerk blijft ook wat meer achterwege, terwijl de tent dat nu net wel nodig lijkt te hebben op dit tijdstip. Er lijken ook wat de wat mindere nummers van de laatste plaat Fixion langs te komen, terwijl daar echt wel goede nummers op staan. Ik gok dat het hier een wat verkeerde keuze van de setlist is. De balans slaat hier duidelijk naar de andere kant dan toen in Utrecht. Niet slecht, maar dit keer niet geweldig goed.

De zaterdag is dus beduidend frisser en veel must-see bands staan er vandaag niet. Ik had zelfs twijfels bij SOHN, dat ik vaker had gezien. De band van Chris Taylor uit Wenen had geen opzienbarende nieuwe plaat gemaakt vond ik, en daar zal hij best wel veel van spelen. Misschien ben ik er ook iets op uitgekeken. Het concert is bij vlagen loom en behoorlijk saai, meer kan ik er ook niet van maken. Natuurlijk is Taylor knap bezig met zijn elektronica op zijn tafeltje en knappe zang-echo effecten, het geluid is gelikt en de mix ziet goed in elkaar, en de drummer/toetsenist op de achtergrond doen het goed. Alhoewel. Ergens gaat er een keer iets mis met het geluid van de toetsenist en Taylor gebaart chagrijnig, en stopt uiteindelijk maar het nummer. We beginnen wel opnieuw. Het voelt niet als een gezellig optreden vandaag, en waarom heeft hij toch weer die opstelling van bandleden zo ver uit elkaar en hij zo veel op de voorgrond. Het blijft jammer dat hij zich zo afstandelijk opstelt naar de bandleden, dat was op Lowlands 2013 anders dacht ik, dat was ook een veel spontaner en leuker optreden. Het nieuwe werk vandaag werkt niet echt, het tempo is wat te laag, het voelt bijna bloedeloos. De meeste bijval van het publiek komt terecht voor het handjevol prima oude nummers die nog voorbij komen.

Een groot verschil met Spinvis, dat gelijk tof uit de startblokken komt met “Oostende”, niet gespeeld in de Nijmeegse schouwburg in april, net zoals een favoriet van me “Het Voordeel van Video” en “Tienduizend Zwaluwen” van het nieuwe album Trein Vuur Dageraad, waar ook “Artis” van wordt gespeeld en “Hallo Maandag”. Fijn als bands verschillende sets spelen. Verrassend genoeg geen “Trein Vuur Dageraad” , maar de tijd was ook te kort, er was overleg op het podium en het leek mij dat ze een nummer moesten overslaan. Wel zien we weer hier weer die solo van de vandaag heel vrolijke Saartje Van Camp op de zingende zaag, gespeeld als een dikke gitaarsolo tijdens “Ik Wil Alleen Maar Zwemmen”. Vrijwel alle nummers zijn echt raak, maar het kan nog beter met “Een Kindje van God” met daarin verwerkt “Nachtwinkel”, het stuk gesproken tekst van Van Camp van de nieuwe plaat. Dat stukje komt sowieso veel beter over dan op de plaat, hier past het veel beter. En daarna een waanzinnig “Club Insomnia” en nog een favoriet als afsluiter: “Kom terug” , maar de tijd is echt op, ze komen niet meer terug. Gelukkig heb ik al weer een kaartje voor een optreden van de band in Doornroosje in december. Na vandaag kan ik er weer even geen genoeg van krijgen, een revanche van het optreden in de schouwburg waar ik zelf niet zo in vorm was maar het publiek ook vreselijk mat in hun stoeltjes zat. Spinvis werkt wonderwel goed in een festivalsetting, volgens mij ook mijn eerste keer dat ik ze op een festival zie. De band had er zichtbaar veel plezier in en ze genieten enorm van de enthousiast joelende reacties uit het publiek, dat ook af en toe nog flink meezong. Briljant optreden.

Typhoon krijgt de Hotot gemakkelijk vol en we volgen het deels op een afstandje, maar de band krijgt het publiek weer makkelijk mee. Ook Benjamon Clementine volgen we maar een paar nummers. De singer/songwriter uit Londen met die grote kuif maakt moderne chansons, zo lezen we in het boekje. Het beklijft wat lastig, ook al is het razendknap gezongen. Voor mijn smaak net wat te veel emotie of overstuurd, al kan ik me voorstellen dat mensen het prachtig vinden. We lopen even naar Moss in de Fuzzy Lop, dat toch ook wel goed aangeschreven staat als Nederlandse indie en ondertussen 12,5 jaar bestaat begreep ik. De band is inmiddels weer zonder bassist Koen Van De Wardt, die met zijn eigen Klangstof succes kent. Die band zou ook optreden op het festival, maar ze waren nog te druk met een tour een Amerika. Jammer eigenlijk, ik zie het liever dan Moss, maar ook dat is misschien smaak. Moss is onderhoudend, maar ik wordt niet geraakt of ik merk geen heel speciaal randje, en daar ben ik persoonlijk naar op zoek. Op de drukke zaterdagavond wagen we ons toch ook maar eens in het grote konijnenhol en gaan daar ruim top tijd vooraan klaarstaan voor het Belgische Soulwax, uiteindelijk maakt het wel een groot verschil of je wat meer naar voren staat of door drukte iets alleen ver naar achteren kunt zien. Soulwax zag ik nog in 2005 dacht ik met Soulwax Nite Versions op Lowlands en dat vond ik best wel – eh – dik. De band stond (als enige) ook op Best Kept Secret en ik begreep al dat het ook weer zoiets zou worden als toenop Lowlands, dikke stuiterende beats in elk geval met drie drummers en een vette show. En dat is het ook wel. De drie drummers staan gaaf opgesteld, met o.a. ook Igor Cavalera, voormalig drummer van Sepultura. Soms vind ik meerdere drummers wat overdreven, maar de twee heren en (grappig drummende) dame zijn erg goed op elkaar ingespeeld. Het klinkt als een klok. De gebroeders Dewaele staan met hun elektronische speeltjes in het midden, en daar staan dan weer twee muzikanten achter. Het hele podium is in het zwart/wit, en tegen het einde komt nog een groot zilveren hoofd achterop het podium naar boven. En later draait dat gevaarte en weerkaatst het licht als een discobal de tent in. Hoewel het optreden hier en daar wat meer van hetzelfde dreigt te worden is het eindstuk geweldig met ook een heerlijke uitvoering van o.a. “Miserable girl”. Prima optreden. Wel knoerthard trouwens daar vooraan.

Later keren we weer terug naar het grote hol en hangen we nog wat op het grasveld bij Fleet Foxes maar zoals wel vaker vind ik het het wat te soft, zeker geen grootse afsluiter voor deze tent vind ik. Nee als toetje pakken we even later het wat maffe Confidence Man mee. De tent is wat leeg bij aanvang maar dat komt wel goed. Het is even wennen aan de elektronische, wat eighties aanvoelende, dance van de drummer en knopjesman. De muziek is wat cheesy, maar wel strak gespeeld (vooral meegedrumd met de disco uit een doosje), maar de gekkigheid komt dan langzaam goed los. Het is even een rare vertoning die wat verwijfd dansende man in ultrakorte shorts richting onderbroek en die dame in een wit fluffy-jurkje. Ze maken hilarische danspasjes met een heerlijke lulligheid. De gesluierde drummer en elektronica-boy houden de geheimzinnigheid van deze band nog hoog, er waren sowieso nog maar twee nummers online te vinden van deze act, maar ik vind ze wel overtuigen, zeker als je wel van een gimmick houdt.

Zondag komen we binnenlopen bij Hamilton Leithauser (zanger van The Walkmen). Leihauser speelt gitaar in zijn live-band en krijgt hier wat meer ruimte dan in The Walkmen om zijn zang goed tot zijn recht te laten komen. Leithauser is misschien geen glad gevooisde topzanger, maar hij haalt er wel alles uit met een behoorlijk portie emotie en dat is heel knap. De nummers zijn verder prima, al kabbelt de set soms ook wat.

De Britse dunne psychpoppers met die funky kapsels van Temples had ik ook al eerder gezien dit jaar in een zaal, hier staan ze in een halflege Hotot-tent. Hoewel de het podium ook net wat te groot lijkt voor ze hier – de impact in een kleine zaal is groter en lekkerder en hier lijkt het wat te verwaaien – vind ik het toch een goed optreden. Zo zie je ook op een wat grotere afstand wel hoe goed die bassist eigenlijk is, hij stuitert weer gaaf in het rond en James Bagshaw is ook dit keer goed bij stem. Zijn zang hoeft daarom ook helemaal niet weggestopt te worden in een dikke wolk echo.

Ik ben niet zo bekend met het vroegere werk van Spoon, maar thuis zijn we aardig verslaafd aan het nieuwe Hot Thoughts-album dat regelmatig rondjes draait (op vinyl ja). Dat album daarvoor, They Want My Soul heb ik destijds wellicht ook te weinig gedraaid. Spoon is live in elk geval een dikke aanrader. Ze beginnen maar eens gelijk met “Hot Thoughts” zelf, dat geweldige nummer van die nieuwe plaat. Verslavend lekker. Och ja, dat spannende toontje in het begin gaf ook wel weg dat ze daarmee zouden beginnen. Zodra de drummer zijn funky beats inzet blijkt hoe perfect het geluid staat (behoorlijk vooraan overigens) en hoe uitstekend de bandleden op elkaar zijn ingespeeld. Wat spelen die lui losjes en goed zeg, maar ze zijn dan ook al wel eventjes bezig. Ze hebben er zelf ook zin in en maken onderling geintjes, maar vooral ook de zanger maakt veel indruk op mij. John Britt Daniel, op een week na even oud als mij, gaat liggen achter op het podium op een verhoging en start op die manier “I Ain´t the One”, misschien wel het hoogtepunt voor mij van het festival, wat komt het nummer hard binnen, en wat zingt hij het geweldig. Wat is deze live-uitvoering ontroerend goed. Nou heb ik toch duizenden optredens gezien inmiddels, en als je me nog zo kunt raken met iets nieuws moet je toch iets goed doen. Hoewel ik een aantal oudere nummers zeker niet ken blijft de set ook tussen de bekendere kneiters boeien. Jammer is eigenlijk alleen dat de synthesizer tijdens “Can I Sit Next to You” niet echt op standje 200 wordt gezet zoals op de plaat, maar voor de rest is Spoon vrij geniaal.

Een stukje The Lemon Twigs in de kleine tent dan met de broers Brian en Mike D’Addario uit New York. De band speelt zoiets als sixties- en seventies psychrock/powerpop in de richting van The Beach Boys, The Beatles. Leuk voor even. Warpaint bevalt me blijkbaar vandaag wat beter dan vorig jaar op Lowlands met name de strakke drums en bas, maar ook op gitaar staan de dames hun mannetje. Het tempo zit er wel in, alleen ik mis toch wat aansprekende nummers, verrassende overgangen, of wat meer dynamisch vernuft. Het is zo goed en degelijk als een Duitse auto vanavond, maar zonder veel leuke extra opties. Father John Misty mag zijn zegeningen in een wat lege kerk brengen, het podium staat soms bijna voller zou je bijna denken. Maar het is zondag, ik heb de hele dag het gevoel dat het feestje al bijna over is en veel leuke mensen al naar huis zijn. De tent is gevuld tot aan de PA van de Teddy Widder en verder is het aardig leeg. Niet helemaal terecht, ook al vind ik de muziek iets belegen, maar wat wordt het gaaf gebracht met die grote band achter hem vandaag. Het blijft een begenadigde zanger die Joshua Michael “Josh” Tillman, die ook nog een tijdje drummer van Fleet Foxes is geweest. Zo gek en baldadig als op Lowlands wordt het niet, en niet alles blijft even boeien, maar dat is slechts smaak. De band geeft hier gewoon wel een uitstekend optreden.

We gaan maar op tijd naar huis na dat verrassende optreden van Bounty Island in de Lucky kerk. Toch nog op het nippertje een extra hoogtepuntje in een muzikaal verder wat tegenvallende editie, maar ter compensatie wel een hele leuke, sfeervolle en gezellige. Het konijnenhol vraagt om een vernieuwd onderzoek volgend jaar.

Foto´s: vrijdag / zaterdag / zondag

Andere getuigenverklaringen: 3voor12 (lange lijst artikelen), ROAR (dag 1, 2, 3), OOR (dag 1, 2, 3), Dansende beren (deel 1, 2), The Daily Indie (dag 1,2,3), NRC, Lust for Life, Newsmonkey.be, Trouw, Volkskrant, 8Weeky (dag 1,2,3), Muzine