Gezien: FortaRock 2016, Goffertpark, Nijmegen

FortaRock begon – als metalfestival – als een redelijk knus jaarlijks terugkerend evenement in Park Brakkenstein in Nijmegen in 2009 en waagde in 2013 de sprong naar het veel grotere Goffertpark, met uitsmijter Rammstein als grote blikvanger op het affiche. FortaRock werd toen (eenmalig) omgedoopt tot FortaRock XL. Een jaar later was het nog steeds een aardig success wat betreft drukte in het park toen Iron Maiden werd geboekt als afsluiter, maar het verwende metalpubliek begon vorig jaar toch wat te morren toen Slipknot als de grootste headliner uit de bus kwam voor de editie van 2015. Zelf kon ik niet trouwens, maar vond het programma toen ook wat mager. Er valt altijd wel wat te zeuren natuurlijk, moeten we niet te veel doen. Met Volbeat dit jaar als afsluiter win je ook niet direct mijn enthousiasme, maar er stonden verder genoeg fijne andere acts op een gezellige en niet al te massale editie.

Er zouden 20.000 bezoekers zijn afgekomen op het festival dit jaar, waar bovendien voor het eerst een dagje extra was aangeplakt. Twee keer richting het park fietsen in zo’n weekend voor een aardig portie metal is in het geheel niet verkeerd voor ondergetekende. En het weer zat ook mee. Onweersbuien bleven gelukkig uit – geen Rock am Ring-toestanden gelukkig en het was met 28 graden nog best heet op het terrein beide dagen, al houdt dat frisse briesje (zeker op zondag) zo af en toe ons hoofd koel. Net zoals wat gerstenat. Daarover gesproken, Heineken is wellicht niet het meest gewilde pilsje op een festival, maar in de speciaalbiertuin (wel heet daar, want afgeschut tegen het windje) was het toch aangenaam drinken met onder andere Affligem dubbel of tripel, en Brand Zwaar Blond, IPA, Lentebock of Weizen. En dat voor een half muntje meer. Het voelt niet super druk op het terrein en de wachttijden voor een bekertje pils zijn nog goed te doen. Beter dit dus dan de enorme massa die vooral voor die ene afsluiter komt vind ik nog steeds.

Het festival is niet uitverkocht, al bericht het festival wel vlak voor het begin dat de laatste kaartjes de deur uit zouden gaan. Ja, misschien doordat het terrein wat is ingekrompen wellicht. Er worden ook best een hoop vrijkaartjes weggeven op verschillende plekken, maar dat valt ook wel te begrijpen. Als er nog mensen bij passen, en die drinken bier, dan levert dat ook geld op. Op zaterdag is het deel van het terrein met het hoofdpodium dicht, en desondanks voelt het niet te druk. Nee dit is goed zo, laat het altijd maar zo zijn. Maar we komen ook voor de muziek, hoewel ik nog steeds niet een standaard metalhead ben, daarvoor schurk ik net iets liever tegen prog/psych/post/stoner/space-rock of zoiets aan. Maar een pure metaalinjectie op z’n tijd lust ik ook wel. Boze schreeuwende mannen. Testosteron. Vuisten in de lucht. Aanbidding van de duivel. Of Vikingen. Of bier (‘Het bier zal weer vloeien’, was getekend: Heidevolk). Metal is toch ook echt een soort gimmick naar mijn idee, goed dat niet iedereen zichzelf zo enorm serieus neemt. In die zin is dat hele Babymetal uit Japan natuurlijk ook een gimmick. Daar kun je vooraf over zeuren (kom dan niet), maar het publiek dat er was genoot van al die soorten metaal. Laten we samen dus drinken. En genieten.

Het kleine podium staat in het teken van Buma ROCKS! en de band EVRA is het resultaat van een uitwisseling met het Deense showcasefestival When Copenhell Freezes Over. De Deense band – vol in de zon spelend – heeft moeite om ons te overtuigen op dat kleine podium, zo strak is het ook allemaal niet, rommelig zelfs. Muzikaal is het een soort combinatie van bands als Black Sabbath, Graveyard tot aan Gallows, Every Time I Die en While She Sleeps, aldus het boekje. Groovy stoner-achtige heavy rock of old school heavy metal of zo dus. Meeste aandacht trekken de twee dames met hun blote tieten, hoofd in een zak en een mes voor de neus. Wat zou daar de boodschap achter zijn? Voor niet veel meer dan een nummer trouwens staan de dames daar, anders leidt het wel heel af van de muziek, maar in dit geval maakt dat wellicht niet veel uit. Ondanks wat aardige tempoversnellingen is het muzikaal wat zwakjes en rommelig, duidelijk een band in opbouw.

Dan klinkt Tremonti op de ‘Large Rockhand Stage’ al een heel stuk strakker, ook al is het geluid nogal broeierig in de tent, achterin klinkt het hollig, ongetwijfeld vanwege de tent zelf en het feit dat er achterin ook geen doeken hangen om de echo-effecten wat tegen te gaan (op andere festivals als Lowlands tegenwoordig echt heel gebruikelijk). Je merkt deze dagen dat je dus in het midden moet staan, liefste een beetje vooraan, en dan is het geluid een stuk beter. Dat Tremonti dan een stuk professioneler overkomt is niet zo gek met Mark Tremonti als frontman (goh, originele bandnaam dus), gitarist/zanger ook van de bands Creed en Alter Bridge, en bassist Wolfgang Van Halen – zoon van inderdaad. De kenmerkende zang van Tremonti, bezig met z’n eigen band sinds 2012, klinkt ineens hier wat als die van David Draiman van Disturbed en op een ander moment klinkt het zelfs als REM-zanger Michael Stipe. En ik heb nog niet eens veel bier op!. Het geheel is nog aardig stevig, meer richting Alter Bridge zelf, met snellere thrash-achtige passages en opvallend melodieuze (tussen)stukken, maar dat valt ergens ook wel van Tremonti te verwachten. Maar het klinkt toch ook soms  vreemd, dat hele heavy met die wat zoetige melodieën, maar de stevig gespeelde stukken zijn heel aardig, de band staat er dan ook wel zelfverzekerd bij. Als een Amerikaanse band dus.

Hikakushi is geselecteerd uit de lijst van de 119 inzendingen voor het laatste beschikbare plekje voor de Buma ROCKS! showcase op het kleine podium. In eerste instantie vroeg ik me af waarom ze niet de dag openden, dat zie je vaak met dit soort ‘lokale band die ook mag meedoen als je maar wat leuks instuurt of een lokale wedstrijd wint’-acties, maar ze smaken goed na mijn wrap avocado. Beter dan de dag-opener vandaag, dus ook een betere plek is verantwoord. De muzikanten van Hibakusha, een term die gebruikt wordt voor de slachtoffers van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki overigens,  komen  uit Hoofddorp en Haarlem. De heren noemen zelf als invloed bands als KoRn en Deftones, de jaren ’90 nu-metal, maar ook Meshuggah en de meer moderne technische metal van de afgelopen tien jaar (ref: interview NMTH). De groove zit er aardig in met donderende en pakkende fijn stuiterende riffs, al is het geheel soms wat in hetzelfde format en is de zang wat schreeuwerig. Maar ja, wie schreeuwt er zich niet gek op dit festival.

Het oog wil ook wat. Een beetje show is soms wel lekker dit weekend en de Zweedse bandleden van Avatar hebben een mooie circus-/barok- of piratenpakken aan (ik weet het echt even niet precies wat het moet zijn) en zijn fijn geschminkt. Een mix van Rammstein, Alice Cooper en System of a Down, aldus het programmaboekje, met muziek in de categorie groovemetal, melodische deathmetal, en gewoon heavy metal of -rock. De show is in elk geval gevat, de lange haren draaien goed in de rondte, met op zich prima muziek ook. Licht occult, soms folky ook, met dikke marcherende riffs soms en symfonische zang (beetje Bruce Dickinson-like). Hier en daar zitten er nog wat te veel Eurovisie songfestival-achtige tunetjes in voor mijn smaak, maar dat is ze direct vergeven. Hier en daar doet het me ook denken aan een band als Pain of Salvation. De heren krijgen de tent mee op dit tijdstip en dat is al knap. Sympathiek en geinig optreden.

Tussendoor is het fijn bier halen en dat kun je het beste opdrinken bij de Nederlandstalige folk-/Vikingmetalband Heidevolk. Gaat er wel eens een metalfestival voorbij zonder folkmetal trouwens. Als Babymetal mag, dan mag dit ook natuurlijk, een drinkgelag van Vikingen uit ons eigen  land, met meezingnummers als – eh – “Drankgelag” en “Het bier zal weer vloeien”. Het volle podium brengt ons dikke vrolijkheid en we laten het bier klotsen langs de kant. Altijd goed voor een dikke glimlach.

Even later in de tent is het de tijd voor een van de grotere acts van vandaag, de Franse (death-/groove-/thrashmetal)band Gojira, die overigens al vaker in Nijmegen en op FortaRock stond, lang geleden voor het eerst in deze stad (en misschien wel het land) in 2009 op festival de-Affaire (tegenwoordig Valkhof Festival), op een vrij klein podium aan de Voerweg. Jaren later zouden ze pas echt doorbreken met het album L’Enfant sauvage uit 2012. Een van de vaandeldragers van een nieuwe generatie metalbands misschien wel, in 2013 schopten ze het zelfs tot Lowlands, en daar staan maar zelden goede metalbands (ja, pubermetal(core) en tienerpunk niet meegerekend). Zanger Joe Duplantier vind ik, in tegenstelling tot de rest van de band, vandaag best wel behoudend spelen, zeg maar gerust ongeïnspireerd of gelaten. Het lijkt alsof hij er echt een routineklus van heeft gemaakt of heeft iets verkeerds gegeten. De band klinkt verder wel strak, het geluid staat ook best dik,  maar ik kan er vandaag niet helemaal in meegaan, ondanks positieve geluiden die ik achteraf lees of hoor. En ook prima is die drumsolo (dat kan best, als gitaarsolo’s ook mogen) die voor toegift “Vacuity” wordt gespeeld door Mario Duplantier. Het zesde album Magma komt 17 juni uit, waarvan we vandaag “Silvera” en “Stranded” te horen krijgen. Benieuwd hoe die plaat klinkt dan, of ben ik even uitgekeken geraakt op Gojira? Kan ook.

Legion Of The Damned is in 2005 opgericht, met daarin leden van het destijds opgedoekte Occult. Niet huilen en nuilen maar rammen met deze jongens, met dikke thrash in Slayer-stijl. Ze spelen hier hun debuut Malevolent Rapture uit 2006 integraal, inclusief nog niet eerder live gespeelde nummers. Dat gaat uiteraard ook maar door (harder, sneller, meer meer meer) en ik raak wat murw gebeukt – niet echt maar figuurlijk – door de muziek, maar ze doen het niet slecht. De band komt uit Venlo begreep ik ergens, maar ik zou even zweren dat zanger Maurice Swinkels uit Nijmegen komt met zijn accent. En ergens klinkt dat toch grappig in combinatie met dit soort gejaagde thrash.

Within Temptation is dan niet direct mijn gedroomde afsluiter van deze dag op voorhand (in de tent), maar ik moet toegeven dat de show heel netjes verzorgd is, met een aardig maar geen spectaculair decor (vooral LED schermen met prima projecties en wat verhogingen). En vlammen, want dat hoort natuurlijk bij een afsluitende act. Opvallend is dat zangeres Caroline Westendorp van (de Amsterdamse band) The Charm The Fury op “Silver Moonlight” meezingt, en dat “Ice Queen” helemaal niet wordt gespeeld, maar wel “Caged” en “Mother Earth” van oudje en succesalbum Mother Earth. Hoogtepuntje is o.a. het opzwepende en majesteuze “Our Solemn Hour” als opener vanavond waardoor ik direct in de show wordt getrokken, en ook toegift “What have you done”, origineel met zanger Keith Caputo (Life of Agony) en nu op de schermen op de achtergrond, mag er toch wel zijn. Prima optreden dus eigenlijk met een goede uitvoering en wat dat betreft een waardige afsluiter van deze extra dag FortaRock.

De zondag begint relatief vroeg, rond 12 uur staan we in de buurt van The Shrine, op het kleine podium dat vandaag omgedoopt is tot ‘Heavy Stage’, en dat klonk zo te horen eigenlijk nog wat leuker toen in Doornroosje als voorprogramma van Red Fang. Een soort rock ‘n metal scheef ik toen al op, of noem het ‘opgefokte hardrock met een punkvibe als een kruising van Black Sabbath en Black Flag’ , aldus de beschrijving destijds. Of een ‘mix van punk, thrash en hardrock‘. De band is hier veel en vaak, zo ook op b.v. Roadburn 2014 en als voorprogramma van Red Fang. En later deze maand als support van Slayer in Doornroosje. Niet weg te slaan die gasten uit Californië dus hier, die uiteraard ook even vermelden vandaag dat ze daar vandaan komen, want dat doen Amerikaanse bands nou eenmaal ALTIJD. Echt waar. Hier in de open lucht met je smoel in de zon is het toch wat lastiger om het publiek warm te krijgen, dat ligt nog wat te slapen. Maar een band in een zaal zien is per definitie leuker. Toch nog even naar de tent voor de band die ik nog niet ken.

Het eveneens Amerikaanse Havok klinkt in de holle tent (paar laatste nummers) dan direct een stuk dikker en warmer, met een hele aardige soort van Slayer-achtige thrash. Voor mij hadden die gitaren wat harder gemogen maar de bassen en drums zetten een groove en opgefokt statement, net zoals het laatste nummer dat gaat over vrijheid (‘je mag niet moorden en stelen maar voor de rest moet iedereen zelf weten wat ie doet‘), oftewel “Give Me Liberty… Or Give Me Death”.

De Engelse metalcoreband Architects is de eerste band dat dit jaar op hoofdpodium mag spelen en dat is hartstikke strak, maar verder ook schreeuwerig (okay dat hoort zo) en wel erg veel van hetzelfde, al is een deel van het veld erg in z’n nopjes en zeker vooraan wordt er hard meegesprongen, aangespoord door een enthousiaste zanger met duidelijk Engelse tongval (maar wat doet dat er verder toe) en een stem die mij ergens doet denken aan Mike Shinoda van Linkin Park, al lees ik ergens anders de vergelijking met  Oliver Sykes van Bring Me the Horizon. De synths komen van een bandje (ik dacht dat ze met vijf man zouden zijn, is er een toetsenist thuisgelaten?) en dat vormt ergens nog een prettige laag in het geheel, ook als afwisseling, maar dat komt maar sporadisch langs. Als geheel is het net wat te veel van het goede en prikt mij nog niet wakker (genoeg), maar ik ben geen echte liefhebber ook van het genre. Te veel wol, geschreeuw, en net te weinig diepte.

Vervolgens lopen we richting biergarten en daarna buurten we even bij de Heavy Stage voor Monster Truck, dat weer een prima show staat te geven, zo constateer ik op afstandje. De band uit Canada wordt steeds populairder in Europa als ik het programmaboekje lees, en dat is wel terecht denk ik. Ik zag ze al op Roadburn 2014 een prima show weggeven met een zanger die een goede strot heeft voor een melodieuze sound en hele aardige songs, denk southern rock / blues en de geur van de seventies. Fijn om dit soort bands ook te programmeren, alleen snoeiharde schreeuwmetal, blastbeats, en shreddende riffs is ook zowat.

Maar goed, we lopen toch even naar Fleshgod Apocalypse. Monster Truck klinkt prima, maar die band had ik al eens gezien, en ik ben ook wel benieuwd naar vers bloed. De Italianen hebben zich gekleed in Barok / Middeleeuwse kostuums en hun deathmetal is doorspekt met blastbeats en mighty riffs en omkleed met klassieke barok voor het symfonische tintje, met ook een bijzonder rol voor een opera-achtige zangeres. De piano/orgel (voor de kijkers op rechts) zorgt voor de nodige sfeer. Als geheel klinkt het alles behalve geforceerd. Bombastisch? Ja natuurlijk, maar het wordt toch ook luchtig gehouden met die klassieke invloeden en de composities blijven sterk, ondanks dat het geluid wat verder naar achteren weer wat breierig klinkt. Prima optreden.

Na The Shrine nog een band uit Californië, eentje die al sinds 1981 bestaat: Suicidal Tendencies, waarvan zanger Mike Muir nog de enige echte oude rot is in de band, maar zich nog steeds helemaal geeft, samen met de meeste andere bandleden wordt het hele podium van links naar rechts en weer terug gebruikt, er worden veel meters afgelegd door de bandleden waardoor het optreden ook niet statisch er uit ziet. Behalve meesterdrummer Dave Lombardo die natuurlijk achter zijn kit blijft zitten. Lombardo, ex-Slayer uiteraard, is vandaag instant held als (invaller?) vandaag, door Muir ook enthousiast voorgesteld vandaag. Wat legt Lombardo er een dikke drive op, heerlijk. Muir preekt als een echte Amerikaanse zanger nog een heel eind weg, maar de muziek (in de hoek van thrash, hardcore punk, funk) spreekt nog het meeste met hits als “You Can’t Bring me Down”, “Cyco Vision”, “Subliminal” en het door mij geliefde “Freedumb” want dat had ik ooit op een (veelgedraaid) verzamelbandje (of was het toch een CD) staan. Nummers als “Institutionalized” en I Saw Your Mummy” ontbreken geloof ik, net zoals op FortaRock 2010 als ik de reviews mag geloven. Maar wat geeft het. Suicidal Tendencies geeft een onderhoudend en energiek optreden, voor zo’n ouwe band nog verrassend fris ook, een van de fijnste acts van de dag.

Het Finse Swallow the Sun neemt zichzelf misschien wat te serieus op het kleine podium, want de bandleden kijken nogal bozig of ongeïnteresseerd. De wat duistere melodieuze deathmetal met een symfonisch tintje klinkt niet eens heel onaardig, al klinkt de cleane zang wat iel, afgewisseld met het nodige gruntwerk. De overtocht naar de tent is verleidelijk, al ploffen we daar neer aan de zijkant om de voeten ook wat rust te gunnen. Nou ja rust. Het Zweedse Dark Funeral, een van de bekendere blackmetalbands, klinkt buiten de tent als een harde, snelle, lompe brei die in sneltreinvaart over ons uit wordt gekotst. Goed, dat breierige (of met dit weer beter: broeierige) kan dus ook aan de tent zelf liggen. Het gaat er hard op binnen, met die ultrasnelle drums en gitaren en satanische zang, maar ergens trekt het genre ook te weinig om binnen zo hard gegeseld te worden.

Zo trekt de melodieuze death- en vikingmetal van het eveneens Zweedse Amon Amarth, ook bekend in het genre, ons ook niet direct naar het grote podium, ondanks de imposante drakenkoppen van vijf meter hoog en de geweldige mooie backdrop van de stoere krijger op het Vikingschip – op oorlogspad in de gutsende regen. We trekken ten strijde, het klinkt als een klok verder, maar ook wat veel van hetzelfde. Ik heb het wel vaker met metalfestivals, op een gegeven moment ratelt alles maar oneindig veel door en dan mis ik toch wat afwisseling in plaats van de grote oneindige stroom aan dood en verderf. Ligt er uiteraard ook aan welk genre(s) je blieft.

Vervolgens blijven we wat hangen bij Bombus, terwijl een flink deel van het publiek verderop bij de nieuwe band staat van De Noorse ex-Immortal frontman Abbath Doom Occulta (Olve Eikemo), oftewel Abbath. Het Zweedse Bombus zit meer in de standaard heavy metal met hardrock, stoner en punkinvloeden. De band uit Zweden ontstond in 2008 en werd beïnvloed door bands als The Melvins, Black Sabbath, The Jesus Lizard en Poison Idea (aldus hun eigen website). ‘If Motorhead had a rocking child with Entombed and Venom – it would sound like Bombus‘, aldus het Duitse Metal Hammer. Het doet ook denken aan bands als Motörhead, Big Business, Kvelertak en Red Fang, volgens het programmaboekje. Dan heb je een idee. Heavy rock ’n metal dus met een rauwe zang met lichte schreeuw. Het valt vandaag wat beter dan in vorig jaar als support van Monster Magnet. Het ronkt en het rifft lekker zwaar weg was toen de conclusie, en dat doet het nog steeds, al zijn sommige flauwe refreintjes niet heel sterk.

Op tijd naar Megadeth in elk geval om daar het beginstuk nog goed mee te pakken. Het podium voelt wat karig voor zo’n grote band (one of the big four of thrash) en als een metalen industriële afwerkplek ingericht, vol in de zon. Waar Suicidal Tendencies het podium goed gebruikt, voelt het bij Megadeth wat te groot. Zanger/gitarist en oprichter van de band (1983) Dave Mustaine staat er ook wel weer een beetje stoïcijns bij en het geheel voelt vrij statisch aan. Oudgediende en mede-oprichter David Ellefson is er nog bij op bas (na een onderbreking overigens tussen 2002 en 2010). Verder kenmerkt de band zich door vele wisselingen, sinds vorig jaar zijn Kiko Loureiro (gitaar) en Chris Adler (drums) nieuw in de band, mede verantwoordelijk voor het geluid op het nieuwe album (begin dit jaar) Dystopia, dat toch prima reviews kreeg. Na een video van “Prince of Darkness” en “Hangar 18” (van Rust in Piece, 1990) komt het nieuwe “The Threat Is Real” langs van Dystopia, net zoals “Post American World”, waarna “She Wolf” wordt gespeeld van Cryptic Writings uit ’97. Langzaam haken we toch wat af. Prima muzikanten, fijne gitaarsolo’s, maar het wil me maar niet echt in vervoering brengen.

We lopen op tijd naar het Japanse Babymetal voor goed plekje in de tent. K3 op metal is de meest passende omschrijving voor de band, zoals ook door directeur van FortaRock Robert Korstanje omschreven. Een fenomeen in Japan zelf, en je begrijpt direct waarom als je de strakke en brute deathmetal en andersoortige heavy metal hoort, afgetopt met drie schattige Japanse danseresjes die hun danspasjes zeer nauwkeurig hebben voorbereid in (jawel) K3 stijl en hun vrolijke melodietjes dwars door het brute geweld zingen in, juist, K3-stijl. Kindermetal of niet, het slaat aan in het publiek, het is ook wel lachen natuurlijk. Zoals eerder gezegd, het is een gimmick, net zoals veel andere bands op het festival eigenlijk, maar gewoon ontzettend goed uitgevoerd. Superstrakke band en alle dansjes precies in de maat uitgevoerd, alles is tot op de puntjes geregisseerd. Als geheel klinkt het opwindend goed en lekker, en vele malen leuker om als show te zien dan vele andere bands dit weekend. Guilty pleasure in het kwadraat.

Na afloop is er nog een restje van het Amerikaans Obituary dat zich mag scharen in het rijtje oudere bekende acts, opgericht in 1984 en belangrijk in de deathmetalscène. Jammer genoeg kan ik de hele set niet meepakken (het e.e.a. aan interessante bands overlapt nu echt in het programma), maar technisch klopt het, en het aanwezige publiek lijkt nu massaler en actiever dan alle andere acts op het kleine podium. Fijn om nog even het gegrunt van John Tardy mee te krijgen, het klinkt allemaal nog veel meer uptempo dan in mijn herinnering. Zo krijgen we nog oudje “Turned Inside Out” en klassieker “Slowly We Rot” mee op het einde en dat smaakte eigenlijk nog naar meer.

Vanwege de verwachte drukte gaan we op tijd in de tent hangen voor de show van King Diamond, hierdoor missen we Disturbed. Maar soms moet je kiezen. Een klassieker die ik nog niet eerder live had gezien, en die kan nu eindelijk eens van mijn bucketlijst afstrepen. En hoe, want het is een volwaardig optreden van anderhalf uur met een fantastisch decor geheel in de stijl van King Diamond en zijn satanistische of occulte horrorstories, met duivelse beeldjes, omgekeerde kruizen, kasteelelementen, spiegels en meer van dat soort fratsen. Zanger Kim Bendix Petersen, ook zanger van Mercyful Fate trouwens waarvan ook een paar songs voorbij komen vanavond, is geschminkt (ik zag eerder op de dag een video waarop dat niet zo was, maar zo’n zwart-wit maskertje ziet er toch een heel stuk beter uit in zo’n show) en treed op met (zijn kenmerkende) twee aan elkaar geknoopte beenderen als microfoon. Hij zingt nog verrassend goed met zijn bekende hoge falset gezongen gedeeltes en blijft het hele optreden goed in zijn rol als horrorshowmaster. De set start met “Out From the Asylum”, het nummer over zijn psychotische ‘grandma’ – voor mij wel een belangrijk dingetje. Ik ken niet echt veel van king Diamond, maar dat nummer stond ooit nog op een grijsgedraaid metalbandje, volgens mij het eerste met echt goede metal die ik ooit hoorde, samengesteld door mijn broer dacht ik. Lang, lang geleden dus. Het is het eerste nummer van conceptalbum Them uit 1988 en het gaat er gelijk goed op zo vooraan het podium. Dat wil zeggen, de band speelt goed en strak en de geluidsmix is daar uitmuntend goed en helder, al hoor ik de zangeres op rechts niet echt heel goed. Gelijk lachen ook als grandma zelf ook het podium oprolt, en zo zitten er meer verhalende elementen in de set, waarin verder het hele klassieke album Abigail uit 1987 voorbij komt. Wat betreft show dus fantastisch, er is veel te zien en te beleven bij deze afsluiter in de tent.

De eveneens Deense afsluiter Volbeat op het hoofdpodium krijgt ook anderhalf uur om FortaRock af te ronden dit jaar, uiteraard met de nodige vlammenwerpers en wat vuurwerk. Er zijn genoeg fans vandaag, getuige de aanwezige bezoekers met t-shirts van de band. En ach ja, het zal voor die mensen een genot zijn, de heavy rock/metal en rockabilly zit in een vrij toegankelijk jasje, genoemde invloeden zijn Elvis Presley, Johnny Cash en Metallica. De band speelt iets van vijf nieuwe nummers van het op 3 juni verschenen Seal the Deal and Let’s Boogie, waarvan “Goodbye Forever” nog wordt opgedragen aan Muhammed Ali, maar dan zijn we inmiddels al weer op het fietsje naar huis. Ik ben niet zo op Volbeat, ieder z’n eigen ding.

Goed, FortaRock had dit jaar weer moeite om een hele grote headliner te vinden.
Iron Maiden (deze week in Gelredome) en Rammstein (eind deze week op Pinkpop)
hadden we al eerder gehad natuurlijk en/of kiezen dan zelf misschien een keer voor iets anders, Black Sabbath was geloof ik te duur (wel jammer) en tja, wat hou je dan nog over aan echt grote metalacts die rond deze tijd touren. De bands moeten ook maar beschikbaar zijn natuurlijk. Zoals eerder geschreven vind ik het juist prima. Hou het maar bij een goede collectie subheadliners en veel talent, dan valt er ook genoeg te ontdekken en genieten. Het festival was qua omvang groot zat dit jaar, maar ik hou dan ook niet zo van het hele massale gedoe. Wie weet ben ik er volgend jaar dan weer. FortaRock is volgend jaar op 26 en 27 mei. Proost!

Meer crappy compact camera foto’s: zaterdag / zondag

Meer getuigenverklaringen: File Under / Lust for Life  / Smash Press / Dansende Beren / ROAR (fotoverslag dag 1 / dag 2)