Het voelde toch weer als thuiskomen. Ondanks dat Lowlands voor het eerst sinds tien jaar niet was uitverkocht, was de sfeer er niet minder om. Integendeel. Iets minder druk op het terrein en de campings is nog niet eens zo gek, en de tenten waren toch wel goed gevuld met publiek. Dat de organisatie op voorhand dan maar twee campings dicht wilde doen is toch een inschattingsfout geweest. Camping 6 (dat was vorig jaar 7 dacht ik toch) werd pas vrijdagochtend om tien over elf of zo pas open gegooid, waardoor we er dik anderhalf uur op moesten wachten. Maar goed, ondanks dat er hier en daar wel plek was op de andere campings wilden we toch graag bij elkaar staan met onze tenten. Een foutje van de organisatie uiteindelijk, want die extra camping liep uiteindelijk ook nog behoorlijk vol en er waren erg weinig voorzieningen daar. Nee, de toilet- en douchehokjes werden pas vrijdagmorgen geplaatst, en het terrein was er dus nog niet klaar voor. Uiteindelijk maakt dat wachten niet zo veel uit, al waren we dat niet gewend, normaal kon je vrijdagochtend rond 9:15 makkelijk doorlopen. Maar het was er niet minder gezellig op met z’n allen. Zo zal het toch ook op donderdag in de rij voor de ingang zijn, dacht ik nog, gezellig ouwehoeren dus, en de eerste blikken bier lostrekken. Uiteindelijk staan we wel gewoon op tijd met de tent op de ‘ouwelullencamping’, dus een ramp is het allemaal niet.
En zo ver lopen naar de festivalingang vanaf die camping is het nu ook weer niet vind ik altijd. Ook de campingwinkel bevindt zich niet echt heel ver van deze camping, achter de campingingang bij de bekende brug richting camping 1 t/m4 en bij de ingang van 5. Kun je altijd nog naar toe lopen. Alleen de WC’s en douches, een paar hokjes op een paar duizend man, dat kan en moet beter natuurlijk. Al ben je als man natuurlijk in het voordeel dat je wat makkelijk tegen het hek kan plassen. Voor de rest weinig klagen. De wespenplaag valt mee, ze zijn er wel te vinden maar dan doe je gewoon even je vinger op de opening van je bierblik. Op het terrein werkten vooral de ‘Fanta-vallen’. Muggen zijn er nooit te vinden. Ik ben Freek Vonk niet, het zal wel niet de tijd of de plek van de mug zijn. Achteraf lees ik wel dat er ook veel kleine kikkertjes waren. Nou goed, ik heb ze gemist.
We zijn dus niet op de donderdag gekomen, zoals meer dan driekwart van de bezoekers al heel lang doet. Het terrein is voor het eerst vanaf 17:00 uur open, maar dat is maar gedeeltelijk en veel is er nog niet te beleven als ik dat zo hoor. Er is dan ook geen vergunning voor muziek via de PA, dus heeft de organisatie bedacht om er een grote silent disco van te maken. Wel handig om alvast je muntjes te halen, en er zal vast wat meer keuze zijn geweest om te eten. Maar goed, als je moet werken op donderdag is het niet zo handig om ’s avonds nog aan te komen, of je loopt het risico je tent in het donker op te moeten zetten. Het schijnt wel heel gezellig te zijn dan, maar goed, we komen ook voor de muziek, en dat begint echt pas op vrijdagmiddag. Da’s toch 24 uur wachten voor veel mensen. Maar ja, dan sta je misschien wel lekker dicht bij de ingang.
Muzikaal is er dit jaar misschien ook wel weer een tweedeling tussen jong en oud publiek. Tussen rock en dans. Tussen drugs en speciaalbier. Er loopt opvallend veel grijs haar rond vind ik dit jaar, maar ergens is die verdeling ook wel goed zo. Niet té veel overheersend ‘kijk mij eens hip zijn’-publiek en/of ‘strak van de pillen’, al ben ik doorgaans ook wel in andere tenten te vinden. De Bravo en de Alpha heb ik weer weinig van binnen gezien ook. Bij sommige acts zag je duidelijk ouder publiek ook, maar je had ook ergens het gevoel dat het allemaal geen reet uitmaakt. En zo hoort het ook. Lowlands lijkt in elk geval nog interessant voor het oudere publiek, en het programma dit jaar kon dat publiek blijkbaar goed bedienen. Ook kan het meespelen dat Lowlands niet echt goedkoop is voor drie dagen vermaak. Neem als voorbeeld Down The Rabbit Hole dat toch iets van 100 euro goedkoper was ik in de early bird – eh – early rabbit voorverkoop, en dan vermaak je je ook gewoon drie dagen. Dan is Lowlands gewoon relatief duur, ook al is het terrein veel groter, is er veel meer te doen, en is er enorm veel keuze. Wellicht een dilemma voor de organisatie, die het in de breedte klein wil houden. Ik bedoel: geen mega-acts, maar wel veel in de breedte programmeren. Voor ieder wat wils. Lowlands is misschien niet meer uniek in sfeer; er zijn meer festivals met goed eten, mooie aankleding, en soms ook film, theater en lezingen. Toch denk ik na dit jaar dat Lowlands nog steeds wel voorop loopt in deze uitvoering. Er is weer een indrukwekkend grote stad uit de grond gestampt en toch is er veel aandacht voor detail. Elk hoekje is goed ingevuld en je ziet dat over alles is nagedacht. Een uitstekende indeling dus. Gezellige zitplekjes in overvloed, de bekende bamboeplanten staan weer overal, en in veel hoekjes zit verborgen vermaak. En prima eten dus, al moet je soms even op zoek naar de favoriete vreettentjes. Zoals altijd zijn er ook geen openluchtpodia en dat is handig mocht het regenen, al is het met warm weer nog wel eens heet binnen. Met de switch van Grolsch naar Heineken is er wel een speciaalbiertent bij gekomen van Brand, net zoals op DTRH. Hier is het nog een tikkeltje groter en beter aangekleed, en de sfeer was daar opperbest. Een goed bezochte plek door oud Lowlanders gok ik. Althans, veel 30/40+ zag je daar. Hou dit er in zou ik zeggen, al zorgen die speciale biertjes ook wel voor een extra aanslag op het ouder wordende gestel. Maar wat een gezelligheid weer jongens, Lowlands voelde gewoon weer als vanouds, en er was dit jaar voor het eerst weer echt eens wat te kiezen in het muziekprogramma. Hoewel nog steeds – pak ‘m beet – driekwart nog steeds niet zo interessant voor me was (3FM meuk, stuiterdance, hiphop/rap of pubermetal bijvoorbeeld), waren er meer moeilijke keuzes te maken dan de afgelopen jaren, en dat is toch ook een goed teken.
Het gaat ook om de muziek dus, en we missen gelijk maar even de soul van Curtis Harding in de Charlie als we wat later het terrein oplopen. Weinig gedoe bij de ingang gelukkig, er staat bijna geen rij en de controle is soepel. Vooral tassen worden gecontroleerd en een enkeling wordt er willekeurig uit gepikt voor een intensievere controle achter de hekken. Het bevordert de doorloop bij de ingang en dat is prettig.
We starten in de India met het het trio van The Antlers uit Brooklyn, New York, en missen daardoor dat aardige Nederlandse bandje The Indien, eerder gezien op Oranjepop, maar ze doen in december nog een clubtourtje, waaronder Merleyn in Nijmegen. Kan altijd nog dan. The Antlers spelen zoals verwacht loom en zwoel, een set omzichtige melancholische indiepop, somber en een tikkeltje zoet, maar net niet té. Het past misschien beter bij een echt druilerige dag, maar ik kan gedeeltelijk wel genieten van die mooi uitwaaierende gitaarpartijen en synths. Op de beste momenten doet dat lome we wat denken aan Patrick Watson, maar verder mijmert het ook wat veel en voelt het optreden routinematig aan door de heren. Hoewel bij vlagen mooi, glijdt het ook zoveel langs me heen dat ik dagen later nauwelijks iets van kan herinneren. Maar goed, als rustige start van het festival voldoet het. [setlist]
Het jaarlijkse portie balkan dan met het Tilburgse Projekt Rakija, dat de Lima tent, dit jaar vlakbij de Alpha in plaats van de Charlie. En dat is feest, met bamboestokken, sit-ins, circle-pits en crowdsurfen. Hoe effectief kun je zijn, het is dan ook simpel aanstekelijk. De band rond het centrale duo Harm Timmermans (zang) en Igor Sekulovic (gitaar/zang, van origine een Bosniër) brengt en opzwepende pot Bosnische volksmuziek, waarbij de band zelf ook zoveel vrolijkheid tentoonspreid, al dan niet met een publiek dat wel zin heeft in een feestje. Leuk om zo’n band te zien die er zelf ook zoveel lol aan beleeft.
Nog zo’n band die er vol voor gaat is Fuzz, de band rondom wonderkind Ty Segall (die veel solo-albums uitbrengt maar ook in bands zit als The Traditional Fools, Epsilons, Party Fowl, Sic Alps and The Perverts) op de drums/zang, samen met Meatbodies frontman Chad Ubovich op bas (in een leuk kleurig flower-power jurkje vandaag) en Charles Moothart (schoolvriend van Segall) op gitaar. Veel fuzz duzz, en dat is logisch, maar het slaat ook nog ergens op. De heren hebben leuke schmink op, maar muzikaal staat het als een huis, met Segall in de hoofdrol met z’n enorm strakke drumspel, de dwingende bas van Ubovich en de vet riffende fuzzende gitaar van Moothart. De Charlie gaat hier los, en het is hier wel vaker raak met goede gitaarbands. Als verbeterpunt zou je kunnen beweren dat het soms wat eenzijdig raggen is, maar de tent slaat goed los op het vuige gitaarwerk en rock ’n rol in de hoogste versnelling. Erg lekker, en daarom ook een hoogtepunt van het festival.
Dan rennen we nog even naar Limp Bizkit maar veel meer dan een deel van het laatste nummer Break Stuff krijgen we niet meer te zien. De covers medley van “Master of Puppets/ Welcome to the Jungle/Smells Like Teen Spirit” missen we dus ook, maar het ook vaker gespeelde “Killing in the Name”, cover van Rage Against The machine wordt hier helemaal overgeslagen. Daarmee lijkt het concert ook wat korter dan verwacht, net zoals bij het Australische DMA’s, maar dat kan ook gewoon liggen aan de hoeveelheid materiaal je op de plank hebt liggen. Of ging de tijd gewoon zo snel bij deze band? DMA’s heeft de looks (schoffies met de juiste uitstraling en baseballpetjes), zowel coole gitaristen als ook fijne jarennegentig Brit- of garagepop tunes. Het is fijn meezingbaar, al zijn sommige stukjes wat meer aan de zwijmel-kant en licht inwisselbaar. Toch is het heel aardig dit, zeker als het gas er wat op gaat. Dit kan alleen nog maar verder groeien. Het einde is wel wat abrupt toch en dat is jammer. [fanvideo: “Delete”]
Jammer dat Patrick Watson moest afzeggen voor Lowlands 2015, maar die komt ook nog in de herhaling terug naar Nederland (19 november, Effenaar, Eindhoven en 25 november, Paradiso, Amsterdam) en bovendien kun je dan wel naar het Britse Underworld in de Heineken (voorheen Grolsch)-tent. De tent lijkt aardig vol en ik bekijk het eens van buiten, maar daar krijg je het geheel toch een heel stuk moeilijker mee. Op dat moment heb ik ook blijkbaar weinig zin om me in het zwetende gedruis te storten en me helemaal over te geven aan die jarennegentig techno-dance van deze band. Zoals ik dat altijd wel heb met een ‘niet live’-band heeft het dance-gebeuk eigenlijk weinig om het lijf, er komt gewoon te veel uit een doosje of laptop voor mijn gevoel, al is de lichtshow uiteraard wel weer subliem en zijn de hits uit het verleden wel fijn. Zo is “King of Snake” in elk geval een verrassend nummer dat langskomt uit het verleden, samen met afsluiter “Born Slippy .NUXX” van het Beaucoup Fish-album uit 1999, hoewel in een wat andere uitvoering. Daarnaast ook “Mmm… Skyscraper, I Love You”, “Spoonman”, “Dirty Epic” en “Cowgirl” van oudje dubnobasswithmyheadman uit 1994, en het nog oudere (geloof ik) “Rez”. “Pearl’s Girl”. Daarnaast “Two Months Off” (2002) en “Scribble” (2010). Als ik het goed heb dan, want ik volg het – terecht of niet – gewoon niet goed genoeg vanavond. Het is maar waar je zin in hebt, maar de Heineken-tent staat vol en doet goed mee met die – verrassend veel – oudere nummers. Niet alleen een act voor oudere jongeren dus, en een stukje opvoeding is in deze ook niet verkeerd voor de kids die nog niet eens geboren waren toen de band de eerste triomfen vierden, maar het blijft ook gek om een set te horen die grotendeels wordt gedragen door de succesalbums van weleer. Dat riekt er toch echt naar dat ze tegenwoordig lastig potten kunnen breken. Wat ze echt zou helpen is een goed nieuw album. [fanvideo: Born Slippy]
De Charlie is dan niet heel erg vol voor het aansluitende Bad Breeding, wat me ook doet vermoeden dat bezoekers weinig meer op zoek gaan tegenwoordig naar ‘kansen’ op het terrein (het ligt er immers vlak bij), maar bewuster opzoeken waar ze zin in hebben in deze tijden van Spotify. Blijkbaar is iedereen (terecht overigens) vooraf goed bezig met het behendig inluisteren van festival-acts. Bad Breeding klinkt vanavond als lompe punkrock en is best schreeuwerig, niet direct iets om wakker van te liggen. Het is ook maar waar je net zin in hebt, dit soort hardcorepunk. Het agressievere broertje van Joy Division, Minor Threat en Motörhead, zo lees ik hier. Aardig, maar het blijft verder nauwelijks hangen.
De speciaalbieren hakken er sowieso nogal in op vrijdag en we gaan vanavond überhaupt (relatief) vroeg de tent in. Een dag later bedenk ik me dat ik ook wel bijzonder weinig had gegeten op vrijdag. Niet slim, maar je hebt niet altijd honger met zoveel bier en warmte is mijn constatering. Een wijze les dus voor een zogenaamde ervaren festivalganger om dan gewoon maar tegen je zin in te eten soms. Die bodem moet er echt zijn. De zaterdag doen we het toch maar rustiger aan, al klinkt dat gek op zo’n festival. We zijn ook geen twintig meer zeg. Goed eten en goed drinken is het devies voor een optimale beleving.
t-beest 
2 Reacties op “Gezien: Lowlands 2015 (vrijdag)”