Gezien: Vennart, Groene Engel, Oss

Als je Vennart zegt kun je er niet omheen om het ook even over Oceansize te hebben. Mike Vennart wordt natuurlijk wel aangekondigd als de oude frontman van die band, zo trek je ook bezoekers natuurlijk. Een reünie zal er niet echt in zitten, zo heeft Vennart ook al (te) vaak gezegd. Toch hebben we het hier over een soort Oceansize in nieuwe vorm, want de groep van Vennart bestaat naast Mike Vennart zelf ook uit oud Oceansize  gitarist Steve Durose (na Oceansize begon hij bij Amplifier) en bassist/toetsenist Richard A Ingram “Gambler” (ook met Vennart in British Theatre). Mike Vennart ging na het opdoeken van die oude band in 2011 verder met muziek maken en het is wel weer eens fijn om hem weer eens live met eigen werk aan het – eh – werk te zien, want de laatste keren zag ik hem als extra (live-)gitarist van (die best nog grote band) Biffy Clyro, waar hij jammer genoeg soms letterlijk in de schaduw speelt van die andere drie. Hij heeft meer te bieden. Het heeft even geduurd voordat hij ook aan deze kant van het kanaal kwam spelen (dacht ik) en speelt tijdens deze tour in twee kleine zalen in ons land, na Fluor in Amersfoort is het de beurt aan de Groene Engel in Oss. Nog nooit geweest. Maar goh, da’s toch ook wel een leuke zaaltje daar.

Advertenties

Gezien: Slayer (en consorten), IJsselhallen, Zwolle

Het laatste concert van metal-gigant Slayer in Nederland vindt plaats in Zwolle in de IJsselhallen. Ik was er nog nooit geweest, maar misschien hou ik dat ook maar zo, maar daarover later meer. Slayer houdt er na 37 jaar mee op, en om ze nog een keer zien is natuurlijk wel top, ook al is het wat prijzig en met een mannetje of 6000 (de capaciteit aldaar geloof ik) best vol en druk. Wat dat betreft kan het ook nooit beter worden dan het optreden van de Amerikaanse band in Doornroosje in 2016 zou je zeggen. Maar dan toch, het is misschien echt de laatste keer hier in Nederland. Alhoewel. Er zijn natuurlijk meer groepen die vaker stoppen. Slayer is al een tijdje bezig met de afscheidstournee en zal nog wat festivals in de zomer van 2019 doen, maar dan zou het toch echt gedaan moeten zijn. Maar je weet het maar nooit. Geld kan opraken ook. Nog interessanter is eigenlijk dat er meer bands vandaag op het programma staan, zoals Obituary en Lamb of God. En dan ook nog Anthrax, want samen met Slayer krijg je dan twee van de “big four” thrash-bands voorgeschoteld. Obituary is ook nooit verkeerd natuurlijk, en Lamb of God is een iets minder oude band, al zijn ze ook actief sinds 1994. Met vier van dat soort bands voelt het als een klein festivalletje. Dus hop met de trein naar Zwolle voor een fijn ouderwetsch avondje headbangen op snelle metalen riffs.

Gezien: Villagers, Doornroosje, Nijmegen

De Ierse zanger/gitarist en songwriter Conor O’Brien is graag in Doornroosje in Nijmegen (2010, 2013, 2015). Het is zijn favoriete zaal, zegt hij, al beseft hij direct hoe ongeloofwaardig dit over komt. ‘Okay, ssst, van Nederland dan in elk geval‘, fluistert hij. Net zoals White Denim een avond eerder (ook ontdekt op Lowlands trouwens) zie ik de band graag als ze in de buurt komen. En wederom stelt de kleine troubadour met gitaar en band niet teleur.

Gezien: White Denim, Doornroosje, Nijmegen

White Denim is deel drie van een reeks van zes concerten in negen dagen. Da’s best veel, ook voor mijn doen, maar de tweede week van November is bijzonder goed gevuld met hele fijne acts. In de grote zaal van Doornroosje staat vanavond ook nog Nada Surf, misschien zijn die iets meer ‘popular’, maar ik ga graag naar White Denim in de kleine (half tot driekwart gok ik gevulde) zaal. Ze komen vaker langs hier en dat is eigenlijk altijd fijn. De band uit Austin Texas verveelt nooit, daarvoor zijn het gewoon te goede muzikanten.

Gezien: Elephant9, Merleyn, Nijmegen

Doornroosje blijft verbazen. Dat had ik ook als pakkende titel kunnen gebruiken. Het blijft opvallende hoe goed Doornroosje blijft programmeren en de pareltjes van de underground weet te vinden. Elephant9 staat ook in mijn favorietenlijstje van obscure bands die niet iedereen zal kennen, maar ik was toch wel even verbaasd dat Doornroosje die band ineens boekt in hun kleinere zaal in Merleyn. Echt gek is het ook weer niet, het Noorse trio heeft hun sporen ruimschoots verdiend, ook in andere bands. Was voor mij nog wel even de vraag of het niet al te neurotische free-jazz gefröbel zou worden, zeker nu gitarist Reine Fiske er niet bij zou zijn (was de verwachting). Maar nee, het werd een gedenkwaardige vrijdagavond.

Gezien: Wende, Doornroosje, Nijmegen

‘Mens, durft te leven.’ Het zou ons volkslied moeten worden, aldus Wende. Het lied, geschreven door Dirk Witte, bestaat al 100 jaar. Of 101, aldus een wandelende Wikipedia in het publiek. Het lijkt haar lijflied als je kijkt naar haar krachtige en levenslustige uitstraling, maar vanavond in Doornroosje gaat het vooral ook over het mens zijn. Wende presenteert veel nummers van haar plaat MENS in de uitverkochte grote zaal. Wende vertaalt voor ons hoe het voelt om mens te zijn. In voor- en tegenspoed.

Gezien: Nordmann, Luxor, Arnhem

Bij het uitpluizen van festivalprogramma’s kom je zo af en toe weer eens een band tegen waar je vooraf al uitermate enthousiast over bent. Een van de smaakmakers van het Nijmeegse Valkhof Festival was – zeker ook achteraf – het Belgische Nordmann. Traditiegetrouw werd er toen volop gekletst voor het kleinere Boog-podium, wat mijn pret enigszins drukte, maar toch vond ik deze band uit Gent (dat rijmt mooi) ook live zeer smakelijk te verteren. En als The Daily Indie (check dit) samen met Luxor Live de band boekt op een mooie vrijdagavond, dan is de trein snel gepakt. Voor maar elf eurootjes een klasse-band zien in de intieme setting van de bovenzaal van Luxor Live. Dat zouden meer mensen moeten doen.