Gezien: Valkhof Festival 2019

Het is de 103e editie van de Vierdaagse hier in Nijmegen, maar in plaats van vier dagen lang (een enorm eind te) wandelen duik ik altijd liever in de festiviteiten daaromheen. Het zijn dit jaar de vijftigste Vierdaagsefeesten, dus er mag ook wel wat gevierd worden. Ook dit jaar heb ik een week vakantie gepland rondom de feesten, waarvan een belangrijk deel (vooral ’s avonds) in het Valkhofpark wordt doorgebracht. Volgens 3voor12 is het ook een jubileum voor het Valkhof Festival, want het zou de vijfentwintigste zijn sinds 1994, al zag ik geen geen verwijzingen naar dit feestelijk feit op de site van het festival zelf. In het verleden heette het nog de Valkhof Affaire of de-Affaire, maar sinds 2013 wordt het het Valkhof Festival genoemd. Zoals altijd vindt het dus plaats in dat mooie Valkhofpark, anders zouden ze het festival ook anders moeten gaan noemen. Een mooie plek met veel historie om een week te bivakkeren.

Gezien: Down The Rabbit Hole 2019

Down The Rabbit Hole is ook dit jaar echt een sfeer- en genietfestival. Het bevalt me grappig genoeg ook wel steeds beter, zo’n festival waar relatief weinig bands die er staan geprogrammeerd mij muzikaal erg aanspreken. Het neemt de druk ook wel weg om veel te willen zien en van tent naar tent te moeten hollen. Zo autistisch hoef ik ook niet om te gaan met het blokkenschema, zoiets geldt de laatste jaren ook voor Lowlands. Er is genoeg te doen op zo’n totaalfestival, dus jezelf vervelen is er echt niet bij. Down The Rabbit Hole heeft dat goed voor elkaar. Hoewel het af en toe nog druk voelt met 35.000 bezoekers zijn er genoeg plekjes en veldjes waar je op je gemak wat kunt rondstruinen. Ook dit jaar zijn er verrassingsoptredens en in alle hoeken en gaten zit het nodige vertier verstopt. Grappig genoeg trekt dat ook dit jaar oudere bezoekers, misschien zijn het de oudere Lowlands-gangers die zich hier op een nieuw stekje thuis voelen, maar het is sowieso denk ik een trend dat ouderen nog wel zin in een feestje hebben. Waarom niet? En het is dit weekend ook weer prima in balans met de jeugd, die vast wat harder gaan op popmuziek, elektronica en hiphop. Hoewel er elk jaar wat minder gitaarrock lijkt te vinden, springt de jeugd daar nog steeds wel goed op ook. Drie dagen vakantie dus op de Groene Heuvels in Beuningen/Ewijk. We gaan met z’n allen weer graag kopje onder.

Valkhof Festival 2019 – blokkenschema’s

Het beste, leukste, gratis festival (vind ik dan) van Nederland begint a.s. zaterdag weer. Het Valkhof Festival is ook dit jaar weer een week lang een oase van muzikale smakelijkheid tussen allerlei andere hoempapa van de Vierdaagsefeesten in Nijmegen. Wat is er te doen in dat prachtige Valkhofpark?

Gezien: Muse, Goffertpark, Nijmegen

Tja, wat moet je nu nog over een show van Muse vertellen? Je zou kunnen zeggen dat ze toch weer alles uit de kast hebben getrokken om een vol veld van tegen de 60.000 (?) bezoekers te plezieren. Je zou toch kunnen concluderen dat ze dat ook wel heel goed doen. Dat doen ze ook al heel lang, zoals eerder in hetzelfde Goffertpark in 2010. Muse ontwikkelde zich toch vrij snel. De grote gebaren van Matthew Bellamy op de gitaar werden in de loop der tijd al vrij snel doorgezet naar groteske muziek en megalomane shows. Je zou kunnen zeggen dat dat nog steeds publiek trekt, ondanks de prijzen van tegenwoordig. Het Goffertpark staat bommetje vol. Net zoals een week eerder met Phil Collins, zou je kunnen zeggen. Je zou kunnen zeggen dat dat opvallend is, gezien de minder succesvolle albums van de laatste tijd. Of is dat alleen in mijn oren zo? Minder gitaar, nog steeds veel gebaar. Zoiets. Maar wat minder aansprekend in mijn beleving. Meer jaren tachtig synthesizer-muziek of wat slome meesleep-disco. Dat Muse wat over de top is vind ik stiekem wel leuk, maar tegenwoordig wil het nog wel eens wat geforceerd klinken, uitzonderingen daargelaten. Je zou kritische dingen kunnen zeggen over dit optreden, maar ik denk dat weinig mensen na afloop ontevreden het Goffertpark uitlopen. Ik ook niet trouwens.

Gezien: King Crimson, De Vereeniging, Nijmegen

De king of prog bestaat inmiddels vijftig jaar en als progrock-liefhebber kun je ook niet om die band heen. King Crimson. Ongetwijfeld is het merendeel van de bezoekers vanavond in De Vereeniging in Nijmegen ouder dan ik ben en een veel betere kenner van hun werk. Scheelt ook dat ze tot voor kort niet te vinden waren op Spotify, al kun je het natuurlijk op een andere manier nuttigen. Sommige bezoekers zie ik lopen met een flinke stapel vinyl en/of CD’s, gekocht bij de merchandise, waar het überhaupt enorm druk is vanavond. Net zoals voor de barren in de pauze overigens. Er vloeit genoeg geld vanavond. En bier.

Gezien: YOB, Doornroosje, Nijmegen

Het zou de avond moeten worden van Melvins, aangekondigd als ‘de geestelijke godfathers van het grunge-genre’ (en misschien ook sludge), ooit nog eens gezien in het voorprogramma van Tomahawk (met Mike Patton), lang geleden (2003) in de Melkweg in Amsterdam. Hoewel het geen dagelijkse kost voor me is, had ik ze best nog wel eens willen zien: Buzz Osborne (King Buzzo), met die kenmerkende grote bos haar, en drummer Dale Crover, die – als ik het me goed herinner – in vrouwenkleding drumde toen. Helaas heeft Crover letsel aan zijn rug en moest Melvins hun hele tour afblazen. Nu was het al wel een aardige double bill geworden toen Doornroosje ook nog YOB toevoegde aan de avond, dus er was alsnog genoeg reden om een bezoekje te brengen aan de Nijmeegse poptempel.

Gezien: Tool, Ziggo Dome, Amsterdam

De laatste keer dat Tool in het land was (en waar ik ook bij was) moet zo ongeveer Lowlands 2007 zijn geweest. Volgens mijn info waren ze er daar ook al eens in 1993 overigens. De eerste keer voor mij was in 2001 op Pinkpop in de kleine tent, toen ze daar nog wel eens vaker goede stevige gitaarbands boekten. De Amerikaanse band (Los Angeles, opgericht in 1990) was in mijn herinnering toen ook nog niet zo heel groot. Later zag ik ze nog op Ozzfest in Nijmegen (2002) en op het hoofdpodium van Pinkpop 2006, waar ze ondertussen al een veel grotere status hadden bereikt. Het lijkt al zo lang geleden allemaal. Nieuw materiaal laat ook al zo lang op zich wachten, bijna Chinese Democracy-achtige toestanden zou je zeggen. Het laatste album 10,000 Days kwam in 2006 uit, nieuw materiaal wordt pas dit jaar verwacht (30 augustus volgens de info van vanavond). Dik dertien jaar later. Het is lang wachten voor de fans dus en als de band dan echt weer een keertje in ons land optreedt verkopen ze het grote Ziggo Dome (17.000 bezoekers) met gemak uit in vijf minuutjes. Niet zo gek. Schaarste verkoopt beter. Gelukkig toverde ik nog vier kaartjes op mijn computerscherm. Kost ook wat. Heb je ook wat.