Gezien: Patrick Watson, TivoliVredenburg, Utrecht

Dus. 2020 wordt een heel gek jaar. Door omstandigheden had ik al wat concerten moeten afzeggen en sommigen had ik bewust overgeslagen. Niet dat dat erg is overigens. Concerten bezoeken is een flinke hobby, maar er zijn ook andere dingen belangrijk in je leven. Opvallend eigenlijk dat ik het niet heel erg vind dit jaar om niet alle interessante optredens af te lopen, hier en daar heb ik zelfs het e.e.a. bewust laten schieten. Ondertussen is het land in de ban van het virus en zijn er al flink wat concerten geannuleerd en daar leg ik me ook vrij eenvoudig bij neer moet ik zeggen. Het is gewoon nodig en verstandig. Ongetwijfeld gaat het allemaal nog langer duren en zitten we misschien wel tot aan de zomer zonder concerten. Op de maandagavond – inmiddels bijna een week geleden – pikken we nog wel even Patrick Watson mee, in de grote zaal van TivoliVredenburg.

Gezien: Elephant Stone, Merleyn, Nijmegen

Een weekje terug, het eerste concert van het jaar. Van het nieuwe decennium. Werd tijd. Nog steeds is het zo dat je met een Merleyn-pas in de hand makkelijker een kaartje op de kop tikt, maar Elephant Stone was me ook al eerder bevallen op het Eindhoven Psych Lab 2014, de eerste editie van het festival in Eindhoven, dat tegenwoordig niet meer bestaat, min of meer vervangen door Fuzz Club, maar dat terzijde. Alhoewel, het nieuwe album van de band uit Canada zal op het gelijknamige label uit Londen verschijnen en “Hollow” gaan heten. Op Spotify staan al een paar nummers overigens, maar volgens de zanger kun je het nieuwe album al in het café na afloop kopen.

De 40 beste albums van 2019

Het was een mooi muzikaal jaar. Dat zei ik vorig jaar ook al en dat zeg ik nu weer.

De 50 beste concerten van 2019

Serieuze hobby, dat bekijken van bandjes. Dat roep ik elk jaar. Best veel gezien ook. Hieronder wat statistieken en de lijst van de 50 beste optredens in 2019. In mijn ogen dan. En oren.

De 50 lekkerste nummers van 2019

De lekkerste nummers van het jaar. Een overzichtje.

Gezien: MONO, Doornroosje, Nijmegen

Waarschijnlijk is het voor mij het laatste concert in een lekker vol jaar 2019. Het is gelijk ook een band die al langer op mijn bucketlist stond, maar tot nu toe altijd had gemist op de een of andere manier. Om de schade maar eens in te halen zie ik ze dit jaar drie keer. De Japanners stonden wel vaker op de Nederlandse planken, maar blijkbaar had ik eerder de moeite nog niet genomen om er een eindje voor te reizen. De post-rock veteranen, ze bestaan dit jaar 20 jaar, zitten een beetje in de hoek van bands als Mogwai, Explosions in the Sky en Godspeed You! Black Emperor. Nu heeft MONO wel de neiging om het soms wat dik aan te zetten met violen en bloemetjes tot een wat overdreven emotie met dikke tranentrekkerij (zoals ik hier schreef) en dat hield me misschien wat tegen om er eens een eindje voor te reizen. Maar uiteraard kunnen ze wel een flink potje harde sonische uitspattingen creëren en dat klinkt live best vet. Die eerste keer MONO live kwam er uiteindelijk op Roadburn dit jaar. Ik was er toch, dat scheelt ook. Dat was toch wel mooi en soms indrukwekkend bij elkaar. Daar speelden ze integraal Hymn To The Immortal Wind (10 jaar oud album), mooi aangevuld op het grote 013-podium door het Jo Quail Quartet (op violen en cello). Bonus vanavond in ‘mijn eigen’ Doornroosje is diezelfde Jo Quail als voorprogramma. Zo zie je ze nooit, zo spelen ze om de spreekwoordelijke hoek. Kaartje snel in de pocket dus.

Gezien: Upon the My-O-My 2019, Doornroosje, Nijmegen

De indoor festivalletjes van Doornroosje de laatste jaren kun je ondertussen toch echt wel succesvol noemen. Een verzameling prima bands op een dag in twee of drie zalen, waarbij de kleinere acts niet zelden net zo leuk zijn als de wat bekendere namen. Veelbelovend talent krijgt in elk geval ruim baan om zich in de kijker te spelen en daar is dan ook aandacht voor van een ruimdenkend publiek. Naast Soulcrusher (een soort Roadburn) en Sonic Whip (een soort Nijmegen desertfest) in Doornroosje is Upon the My-O-My misschien wel een soort Le Guess Who? of het eigen Valkhof Festival waar van alles wat speelt. Een muzikale ontdekkingsreis noemt Doornroosje het. Uit allerlei windstreken worden uiteenlopende acts bij elkaar gezet in een een dagje uitdagende en spannende muziek. Ook wel eens verfrissend voor mezelf om weer eens een hoop fijne acts achter elkaar te zien waarbij de gitaar nu eens niet per definitie in het middelpunt van de belangstelling staat. Neem nu jazzrock, krautrock, postpunk, psychrock/pop/folk, techno-noise, neo-klassiek, avant-garde, noise-pop, Japanse hiphop, Soviet disco. Alles kan vandaag. Met Upon the My-O-My wordt inderdaad een gevarieerde en voedzame schotel voorgezet waar je likkebaardend van kunt smullen. Het festival, genoemd naar een nummer van Captain Beefheart ontstond in 2018 in het kader van het 50-jarig bestaan van Doornroosje en dit jaar krijgt het dus een vervolg. Misschien is daarmee wel een mooie traditie geboren. Ik hoop het althans.