Gezien: Yawning Man, Merleyn, Nijmegen

Dit jaar heb ik dan toch maar zo’n Merleyn-pas gekocht. Vorig jaar leek me het nog geen hele handige deal, want als je – pak ‘m beet – drie keer per jaar naar die zaal gaat haal je de kosten er dus niet uit, maar toch lonkte het stukje plastic. Voor zeventig euro een jaar lang naar alle concerten, mits niet al uitverkocht natuurlijk. Het voelt gelijk alsof je een festivalkaartje hebt gekocht en kunt kiezen uit de bands die optreden. En dat is direct leuker dan ik dacht. Voor Doornroosje is het natuurlijk een prima win-win situatie, zo hou je de zaal gevuld en ongetwijfeld wordt er ook nog wel een extra biertje gedronken. En wij mogen dan die leuke nieuwe hippe bands opzoeken in dat achterzaaltje van het café. Voor je gevoel ‘een soort van’ gratis. Eerste slachtoffer van de pas is het Amerikaanse Yawning Man uit La Quinta, Californië. Dat klonk wel als voer voor ’t beest.

Advertenties

Gezien: Appelpop 2018, Tiel

Appelpop in Tiel is zo’n beetje het laatste (grote) buitenfestival van het jaar, al zullen er misschien nog wel wat braderieën en buurtfeesten plaatsvinden in het najaar. Je weet maar nooit. Het fruitcorso is al sinds een aantal jaren een weekje later geloof ik, maar Flipje uit Tiel lust nog wel een appel en ik ook wel, al is Appelpop ook wel een beetje als een knakworst. Een muzikaal snackje tussendoor waar je niet altijd zin in hebt, maar op zich wel lekker kan zijn. Muzikaal is geen must, anders kwam ik elk jaar wel, maar gezellig is het altijd wel. Het is altijd een verzameling van bands die je op veel mainstream festivals ook wel kunt zien, uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Als een appeltje voor de dorst werkt het wel.

Gezien: Franz Ferdinand, Doornroosje, Nijmegen

Och ja, Franz Ferdinand komt helemaal niet uit Engeland, maar uit Schotland. Ja Brits is het, dat wel. Het staat me nog bij dat de band, opgericht in 2002, snel doorgroeide naar een aardige sterrenstatus, de leuke Britrock-bandjes waren ook niet aan te slepen op festivals. Dat begon pak ‘m beet rond 2004, toen de band al op Pinkpop en Lowlands stond. Die eerste twee albums deden het ook wel goed (Franz Ferdinand en You Could Have It So Much Better). Het was ook de tijd van de opkomst van bands als Kaiser Chiefs, Arctic Monkeys en Editors in mijn herinnering. Toch kwam de klad er wat in. Het is lastig om een hoge status vast te houden, de platen werden wat minder, of er was gewoon even minder aandacht voor de Franz. Dat geldt ook een beetje voor Kaiser Chiefs, die in 2014 te zien waren in Doornroosje en daar was de glorie ook nog zeker niet van af. De grotere bands van toen in iets kleinere zalen. Dat is zeker leuk als het op fietsafstand is. Franz Ferdinand deed het goed op Down The Rabbit Hole dit jaar en op de nieuwe plaat staan best een paar hele leuke nummers. Franz Ferdinand leeft dus nog en dan is het stiekem ook wel leuk om deze redelijke grote naam eens in ons eigen Doornroosje te zien.

Gezien: Lowlands 2018

De achttiende keer Lowlands. Achter elkaar. Dus eindelijk volwassen zou je kunnen zeggen en zo voelt Lowlands ondertussen ook wel aan. Vertrouwd. Alsof je weer thuis bent op je favoriete vakantiebestemming. Ondanks de groeiende concurrentie op de festivalmarkt blijft Lowlands een speciale bestemming waar je je nooit verveeld. Dit jaar gingen we al op donderdag kopje onder, en dat beviel goed.

Album van de week (9, 2018): Loma – Loma

Dit genre zit nu niet direct in mijn comfortzone, maar toch werd ik vrij snel gegrepen door het nummer “Dark Oscillations” van het debuutalbum van Loma. Zolang het maar een bijzonder randje heeft, dan lust het beest het wel. Pas later begreep ik dat het een project is van Jonathan Meiburg (die ik nog wel kende van Shearwater) samen met Emily Cross en multi-instrumentalist Dan Duszynski (van Cross Record). Meiburg, een verwoed vogelaar, was tijdens een tournee gebiologeerd door de muziek van Cross Record in zijn voorprogramma.

Gezien: Valkhof Festival en Festival op ’t Eiland 2018, Nijmegen

Het begint inmiddels een traditie te worden om pas laat met een verslagje te komen. Dat ligt niet alleen aan het warme weer, al kun je daar ook sloom worden. Ook dit jaar probeer ik zoveel mogelijk te genieten van een festival zonder er van alles van te moeten vinden en zeker niet om tussendoor hele verhalen te gaan schrijven. De Vierdaagsefeesten in Nijmegen zijn al jaren een week vakantie voor me en zo beleef ik het ook graag. Onderdeel van die feesten is het heerlijke Valkhof Festival, al sinds een eeuwigheid een hoogtepunt in mijn kalender in muzikaal en feestelijk opzicht, en werkelijk een verademing tussen alle hoempapa in een groot deel van de rest van de stad. Neem André Hazes (jr); die werd van tevoren al moe van zichzelf en kwam dus niet. Vervanger Jeroen van der Boom bracht toch nog een massa mensen naar de Waalkade, maar mij zul je daar dan niet vinden. Het beste alternatief naast het Valkhof (naast misschien de Kaaij) vind ik ook dit jaar Festival Op ’t Eiland waar ik dinsdagavond verbleef en een deel van de woensdagavond. Veel heb je me daar dus nog niet over gehoord. Hoeft dus ook niet echt. Ook dit jaar kun je gewoon prima terecht bij andere media om snel verslagen te lezen (en foto’s te bekijken) over de vierdaagse, zoals bij 3voor12, waaronder ook veel acts op het Valkhof en op ’t Eiland. The Daily Indie had ook een stukje trouwens en de Facebook-pagina van het Valkhof Festival zelf staat ook bomvol met vette foto’s.

Gezien: Sons of Otis/Dopethrone/Bongzilla, Burgerweeshuis, Deventer

Een triootje stonermetal in het Burgerweeshuis in Deventer, aangeboden door Club OOR. Met name de naam van Bongzilla trok mijn aandacht, want die stonden ook op Roadburn vorig jaar, maar ik moet bekennen dat ik in eerste instantie dacht dat ik te maken had met Bongripper (2012 en 2015 op Roadburn), de massieve doommetalband. Je kunt je vergissen. Overigens stond een andere (bijna) naamgenoot Bong er ook al eens (in 2010, 2012, 2014), ook zo’n fijne band die ik met gerust hart in een kleinere zaal zou kunnen/willen zien. En dan heb je ook nog Bong-Ra dat er dit jaar stond. Nee, het is dus Bongzilla, de Amerikaanse (Madison, Wisconsin) stonermetal-band dat het Gateway-album uit 2002 op Roadburn vorig jaar uitvoerde en nu dus met Dopethrone en Sons of Otis mag aantreden in dat leuke zaaltje in Deventer.