Geluisterd: MONO – Nowhere Now Here (5, 2019)

Het Japanse MONO bestaat dit jaar twintig jaar en brengt het tiende album Nowhere Now Here uit. Het viertal uit Tokyo maakt post-rock zoals bands als Explosions In The Sky, Mogwai, God Is An Astronaut of Godspeed You! Black Emperor.

Advertenties

Gezien: Shellac, Doornroosje, Nijmegen

Ik moet bekennen dat ik het uit Chicago afkomstige trio van Shellac vooral van naam kende, al had ik wel degelijk een kopietje van de cd 1000 Hurts in de kast staan. Dat moet ik toch wel vaker hebben gedraaid. Ik ben ook wel een laatbloeier wat betreft alternatieve muziekstromingen en nooit te oud om te leren. Shellac in Doornroosje is dan een buitenkansje om als relatief buitenstaander tussen de (ongetwijfeld) echte fans de band nog eens extra op waarde schatten.

Gezien: Esben and the Witch, Merleyn, Nijmegen

Het Engelse Esben and the Witch, opgericht in 2008 in Brighton en vernoemd naar een Deens sprookje, stond al eerder in (het oude) Doornroosje in 2011. Rond die tijd heb ik volgens Last.fm het album Violet Cries nog wel eens geluisterd, maar ik kan me dat niet meer goed herinneren. De vernieuwde belangstelling kwam in elk geval door Roadburn 2017, waar de band in de kleinere zaal van 013 stond. In Merleyn in Nijmegen een nieuwe kans om het trio te zien en in zo’n intiemere setting blijkt de band erg goed tot zijn recht te komen.

Gezien: Massive Attack, Amsterdam

Massive Attack is weer eens in het land en dat is voor ondergetekende een goedmakertje voor het afgelaste optreden op Down the Rabbit Hole in 2017. Ergens verwacht ik ze alsnog op dat festival dit jaar, maar we zullen zien. Niet dat ik ze nog nooit heb gezien overigens, ik verwijs dan ook maar even naar het optreden van de band in 2014 in Utrecht toen ik ze voor het laatst zag. Toen hadden ze een vergelijkbare show (ook wat betreft lichtshow/aankleding) als in 2003 op Pinkpop, de eerste keer dat ik ze zag en echt werd verrast. Maar ja, een eerste keer maakt vaak de meeste indruk. Zouden ze met een vernieuwde show in de AFAS Live weer indruk kunnen maken?

Geluisterd: Indian Askin – Another Round (4, 2019)

Een van de fijnere (en relatief) nieuwe Nederlandse indie-bandjes komt uit Amsterdam en die zag ik de vlammen uit het dak spelen op Lowlands in 2016. Dat verdient een grotere tent, maar een definitieve doorbraak naar de grotere massa leek nog eventjes uit te blijven.

Geluisterd: Steve Gunn – The Unseen In Between (3, 2019)

Tijd om eens een release uit 2019 tot weekalbum te bombarderen zodat we weer wat meer bij de tijd zijn. Dan kan je de nieuwe van De Staat pakken of de vijfde (alweer) van Spidergawd, maar laat ik iets meer buiten mijn eigen hokje kleuren.

Geluisterd: Unknown Mortal Orchestra – IC-01 Hanoi (2, 2019)

Met dit tweede ‘album van de week’ kijken nog even terug naar de lijst van (naar mijn bescheiden mening) 40 beste albums van afgelopen jaar. Deze was ook nog geen weekplaat geweest. Dus.