Gezien: Grandbrothers, Doornroosje, Nijmegen

Grandbrothers. Ik had er nog niet van gehoord moet ik bekennen. In Doornroosje refereren ze zelf aan een eerder optreden in Nederland op Grasnapolsky, maar ik moest echt even inluisteren toen het duo werd aangekondigd voor Doornroosje. Nu hou ik wel van neoklassieke pianisten, en ook deze Duitsers maken er iets bijzonders van, dus mijn interesse was wel gewekt. Erol Sarp en Lukas Vogel verbonden hun kunsten nadat ze elkaar ontmoetten op de universiteit van Düsseldorf. Sarp was een jazzpianist terwijl Lukas zich bezig hield me het maken van synthesizers bij Access Music. Combineer dat en je krijgt een omgebouwde piano waarbij (neo)klassiek en elektronische muziek bij elkaar komen. Het duo versterkt elkaar hier in een – op zijn minst – bijzonder experiment dat we van van mooi dichtbij kunnen aanschouwen in de kleine zaal van Doornroosje.

Advertenties

Rock Werchter 2018: blokkenschema

Inmiddels is het een traditie om een blokkenschema van Rock Werchter te maken. En jawel, ook dit jaar stel ik het weer geheel gratis en vrijblijvend ter beschikking van alle festivalgangers. Stel je voor dat je de tijd kwijtraakt…

Album van de week (8, 2018): Fu Manchu – Clone of the Universe

Fu Manchu uit Zuid-Californie is een van de vaandeldragers van de stoner-beweging uit de jaren negentig, naast bijvoorbeeld Kyuss of Monster Magnet. Clone of the Universe is de twaalfde worp van het viertal, vier jaar na voorganger Gigantoid. Eigenlijk is het vanaf het begin raak, Fu Manchu klapt er stevig in op “Intelligent Worship” met een dik portie groovende en fuzzende riffs en een opvallend lekkere vette productie. Niet elke band kan de energie van een liveoptreden goed vastleggen op de plaat, maar hier krijg ik spontaan zin om in een kleine zweterige zaal hard te gaan headbangen.

Gezien: Flying Horseman, EKKO, Utrecht

Ik kom niet heel vaak in EKKO in Utrecht, maar ze programmeren daar wel bijzonder goed. Veel interessante kleinere en opkomende bands komen daar langs, vergelijkbaar met b.v. Merleyn in mijn eigen Nijmegen. Een beetje verbaasd was ik wel dat Flying Horseman de kleine zaal daar dan niet makkelijk uitverkoopt, maar misschien is de Belgische band van Bert Dockx (o.a. ook in Dans Dans en Strand) alleen in mijn hoofd zo groot. Flying Horseman stond er ook al in 2013, 2014 en 2015, en zou meer publiek moeten kunnen trekken inmiddels. In een (toch) erg goed gevuld EKKO laat de band wederom zien en horen dat ze een grotere status verdienen. Daarentegen is het wel weer een buitenkansje om zo’n fijne band in een knusse zaal te zien.

Gezien: Mario Batkovic, Doornroosje, Nijmegen

Mario Batkovic is geboren in Bosnië, woont in Zwitserland, en kan dingen met een accordeon die je niet voor mogelijk hield. Nederland ligt al een beetje aan zijn voeten na succesvolle optredens op o.a. Le Guess Who, Grasnapolsky, Eurosonic/Noorderslag, Into the Great Wide Open en het Valkhof Festival. Een terugkeer naar Nijmegen kon ook bijna niet uitblijven en we verwelkomen deze vriendelijke man dan ook graag in de kleine paarse zaal van Doornroosje.

Album van de week (7, 2018): Long Distance Calling – Boundless

Dat sommige bands zich ontwikkelen vind ik artistiek gezien alleen maar goed. Ik kan me voorstellen dat je niet altijd maar hetzelfde wilt blijven doen. Maar als je zang gaat toevoegen aan uitstekende instrumentale post-rock, dan wil mijn ene wenkbrauw nog wel ineens heel erg optrekken. Het Duitse Long Distance Calling had vooral op de vorige albums een aantal zangers ingehuurd, al was daarvan op Trips alleen nog Petter Carlsen over. De manier waarop ze dat deden vond ik niet bij ze passen. Dat soort nummers gleden soms richting softe pop/rock met van die aanstellerige zoete zanglijntjes, en dat haalt die nummers juist naar beneden, hooguit geschikt voor een avondje Eurovisiesongfestival. De platen deden het nog wel goed, vooral in Duitsland, maar mij raakten ze langzaam kwijt, ondanks dat er toch nog wel een paar krachtige passages op te vinden waren. Met Boundless keert Long Distance Calling weer terug naar de essentie, zonder zang.

Gezien: The Soft Moon, Doornroosje, Nijmegen

The Soft Moon is ontstaan als eenmansproject van de Luis Vasquez uit Oakland, maar live laat hij zich ondersteunen door een drummer en bassist, alhoewel die de weg naar de elektronica ook wel weten te vinden. Vasquez zelf hangt tijdens zo’n optreden voornamelijk aan zijn synths, plukt aan zijn gitaar, draait aan andere elektronische snufjes, of hangt aan de microfoon voor zijn ijle zang. Dat beeld en geluid is toch aardig hetzelfde vanavond in Doornroosje vergeleken met eerdere optredens, zoals op het Eindhoven Psych Lab en het Valkhof Festival in 2015. Tijd om ze weer eens in een lekker donker hol te zien, en er is net ook een nieuwe plaat uit.