Gezien: Schnellertollermeier, Merleyn, Nijmegen

Je kunt een feest geven op je verjaardag, maar dan ga ik toch liever naar een concert van een band die op mijn lijstje ‘bands to watch’ staat, zeg maar. Het Zwitserse Schnellertollermeier zag ik op het Valkhof Festival vorig jaar en sinds het inluisteren voor dat festival heb ik wel een zwak voor deze band. Gelukkig is het geen pure jazz, in de originele vorm moet ik dat eigenlijk ook niet zo, maar deze band maakt een mix van prog, math, jazz, pysch en minimal. Of avant-jazz, avant-psych of avant-progressive, lees ik ook wel ergens. Op het Valkhof vorig jaar werd er voor het hoofdpodium nog best hard gekletst en toen concludeerde ik al dat zoiets meer aandacht verdient in een kleiner zaaltje. En zo geschiedde.

Gezien: Ufomammut, Doornroosje, Nijmegen

Ufomammut bestaat dit jaar 20 jaar, reden om met een speciale set langs de theaters te trekken. De Italiaanse band moet toch goede banden hebben met Nijmegen, gezien de optredens op de-Affaire 2012, Merleyn in 2013 en Soulcrusher II in 2017. Van het festival in- en rondom het Valkhof (Voerweg) naar de kleine achterzaal van Merleyn met een eigen show. Van het Soulcrusher-festival de grote zaal, naar de kleine paarse zaal van Doornroosje met een eigen show. Mooi. Die aandacht verdienen ze en krijgen ze ook. De zaal is behoorlijk gevuld en staat klaar voor het nodige doomgeweld van het trio…

Gezien: Monkey3, Doornroosje, Nijmegen

Het Duitse Samsara Blues Experiment zou naar Doornroosje komen en dat is een fijn buitenkansje op fietsafstand, een band die ik nog op mijn bucketlist had staan. Een lekker portie stonerpsych. Met wat blues uiteraard. Het zou een avondje worden samen met het Zwitserse Monkey3, dat ik in deze kleine zaal zag in 2018. Er zijn minder leuke dingen om naar te luisteren. Helaas werd het optreden van Samsara Blues Experiment afgelast wegens ziekte van zanger / gitarist Chris. Volgens zijn eigen statement: ‘I am seriously ill and in hospital treatment. As it looks there is no chance for a speedy recovery so we could play the coming shows‘. Spijtig dus, maar gezondheid boven alles. Vorig jaar werden er overigens ook nog optredens verplaatst omdat hij een dubbele handbreuk had. Als vervanger wist Doornroosje het Nederlandse (omgeving Rotterdam) The Machine te strikken. En dan ben ik de beroerdste niet om dan toch nog te gaan.

Gezien: Riverside, Hedon, Zwolle

Misschien moest ik toch maar weer eens een keer naar Riverside. Ik was vroeger toch wel heel erg fan van hun spierballenprogrock/-metal in combinatie met sfeervolle passages. Die langere songs waren echt een avontuur door de nodige afwisseling. Vooral Second Life Syndrome (2005) en Rapid Eye Movement (2007) moet ik toen veel hebben gedraaid en de EP Anno Domini High Definition (2009) beschouw ik ook nog steeds als een meesterwerk. Maar daarna ging de band letterlijk richting de afgemeten ‘songs’ op Shrine of New Generation Slaves (= S.O.N.G.S. uit 2013). Minder prog, minder hard en helaas wat minder interessant. Met Love, Fear and the Time Machine (2015) had ik volgens mij helemaal niks. Riverside volgde een eigen pad en daar is niks mis mee, maar mij kregen ze me niet echt meer mee. Na 2011 heb ik wel vaker op het punt gestaan om ze nog eens live te gaan bekijken, maar dat lukte maar niet of ik nam de moeite niet een eindje te moeten reizen. Achteraf jammer. Begin 2016 kreeg de band een enorme dreun toen gitarist Piotr Grudziński plotseling overleed ten gevolge van een hartstilstand. Hij was toch een held, die ik gelukkig een aantal keer van heel dichtbij heb zien optreden en waar ik echt bewondering voor had. Ik zie hem nog staan en hoe hij dan soms met dichte ogen de meer sfeervolle of gevoelige gitaarpartijen speelde. Riverside toonde na zijn overlijden enorme veerkracht door terug te komen met een nieuw album, dat bij vlagen ook mij weer wat meer kon aanspreken. Riverside ging weer uitgebreid optreden, officieel als trio, maar live wel aangevuld met een extra gitarist. Het kriebelde toch weer bij mij. Het oude werk vind ik nog steeds heel erg goed en dat wilde ik gewoon weer eens live horen. Het was nu wel lang genoeg geleden. Een uurtje met de auto op de dinsdagavond richting Hedon, Zwolle. Eens kijken hoe het is met die oude liefde.

Gezien: Belzebong, Merleyn, Nijmegen

Een bonus in muziekcafé Merleyn. U weet wel, die dependance van Doornroosje. Ik was toch in de buurt. En och, een beetje heavy stoner op z’n tijd is ook niet verkeerd. Vanavond eigenlijk twee bands voor de prijs van één, met naast het Poolse Belzebong ook The Necromancers uit Frankrijk. De Franse band blonk nou niet direct uit op de plaat vond ik, het klonk me zelfs een beetje standaard in het genre, maar de beoogde vettigheid van Belzebong trok me uiteindelijk toch over de streep. En dat de Polen er niet bij zingen vind ik op deze donderdagavond allesbehalve erg. Twee bands die ook op de Desertfests zouden passen. Of Roadburn. Daar doe ik het al gauw voor.

Geluisterd: Bong-Ra – Antediluvian (8, 2019)

Door een strakke, gedegen en minutieuze voorbereiding probeer ik niet-te-missen bands als het even kan niet te – eh – missen op festivals, al is dat bij Roadburn sowieso lastig met zoveel goed zwaar spul op de vierkante millimeter in het blokkenschema. Kom ik er achter dat ik een band onterecht heb doorgestreept vorig jaar.

Gezien: Sólstafir, TivoliVredenburg, Utrecht

Ik twijfelde toch een beetje of ik de reis naar Utrecht zou maken voor een nieuw portie Sólstafir, maar ik heb de band uit IJsland toch al een paar jaar niet meer gezien geloof ik. Als ik het teruglees moet FortaRock 2012 de eerste keer zijn geweest, gevolgd door (notabene) Paaspop in 2013, in de tijd dat ze daar nog wel eens een spannende hardere programmering hadden. Ik was al bijna vergeten dat ik de band ook nog wel eens in mijn eigen poptempel Doornroosje zag in 2014, maar de optredens op Roadburn 2015 (donderdag en vrijdag) zijn minder moeilijk te vergeten. Toen speelden ze muziek bij de film Hrafninn Flýgur (When The Raven Flies) van regisseur Hrafn Gunnlaugsson, dat in zijn geheel werd vertoond op de achtergrond, een cult-klassieker. Een Viking-film, met genoeg bloed en zwaarden en hier en daar een staaltje overacting. Vanavond in het knusse Cloud-Nine, in de nok van TivoliVredenburg-complex, zien we een stukje van die film bij aanvang van het concert op de achtergrond, en ook later in de set komt het nog eens langs.