Gezien: Sons of Otis/Dopethrone/Bongzilla, Burgerweeshuis, Deventer

Een triootje stonermetal in het Burgerweeshuis in Deventer, aangeboden door Club OOR. Met name de naam van Bongzilla trok mijn aandacht, want die stonden ook op Roadburn vorig jaar, maar ik moet bekennen dat ik in eerste instantie dacht dat ik te maken had met Bongripper (2012 en 2015 op Roadburn), de massieve doommetalband. Je kunt je vergissen. Overigens stond een andere (bijna) naamgenoot Bong er ook al eens (in 2010, 2012, 2014), ook zo’n fijne band die ik met gerust hart in een kleinere zaal zou kunnen/willen zien. En dan heb je ook nog Bong-Ra dat er dit jaar stond. Nee, het is dus Bongzilla, de Amerikaanse (Madison, Wisconsin) stonermetal-band dat het Gateway-album uit 2002 op Roadburn vorig jaar uitvoerde en nu dus met Dopethrone en Sons of Otis mag aantreden in dat leuke zaaltje in Deventer.

Advertenties

Gezien: Down The Rabbit Hole 2018

Het was er warm en druk, ik zat naast een lege… Oh wacht. Dit gaat over Down The Rabbit Hole, het hipp(i)e feestje waar je hipjes kunt hoppen en je vermaken in allerlei konijnenholletjes. Ja, het was dus een warme vijfde editie van het festival, met drie dagen van temperaturen rond de 28 graden in de middag, met zo heel af en toe een licht briesje. Het was soms schuilen in de bossen als je het nog en beetje wilde volhouden. Of je neemt natuurlijk een frisse duik in het meertje, ook handig om zo dat zand weg te spoelen uit al je eigen holletjes.

Gezien: Nine Inch Nails, AFAS Live, Amsterdam

Zo af en toe een portie Nine Inch Nails moet blijkbaar. Althans, de drang om weer eens een concert mee te pakken bleek toch groot genoeg om een kaartje te kopen, ondanks dat ik daarvoor weer een eindje met de trein moet reizen en ik niet meer zo hou van grote zalen. Het is niet zo dat ik de band nog nooit heb gezien (Rockin’ Park 2005 en Lowlands 2007 en 2013), maar blijkbaar ben ik wel weer eens toen aan een portie industrial en elektronische rock van een band die, ook vanavond weer, spierballen vertoont. De band van Trent Reznor blaast de boel ook in de AFAS Live aardig omver, al word ik aan de andere kant toch ook een beetje murw gebeukt en vind ik het wat benauwd door de drukte in de zaal.

Gezien: Dead Cross, Effenaar, Eindhoven

Als je held weer eens een keertje in het land is dan moet je die zien natuurlijk. Mike Patton is in mijn oren de beste zanger die er zo’n beetje bestaat, het meest bekend van Faith No More uiteraard, maar hij speelde ook in o.a. Mr. Bungle,  Tomahawk, Peeping Tom en nog veel meer eigenlijk. Check zijn enorme discografie maar eens. Dead Cross is een soort superband samen met zijn oude maatje Dave Lombardo, met wie hij ook in het geweldige Fantômas speelde (dat hoop ik ooit nog eens te zien). Lombardo is bekend als drummer van Slayer, maar die zijn niet als vrienden uit elkaar gegaan dacht ik toch (lees hier en hier), al zouden ze het weer hebben bijgelegd; Lombardo zou op de helft van de optredens van de afscheidstournee van Slayer drummen (aldus hier). Maar dat allemaal terzijde. In Dead Cross verder nog gitarist Mike Crain (Retox) en bassist Justin Pearson (The Locust, Head Wound City).  Altijd mooi dus om die markante kop van Patton te zien, dit keer in de Effenaar in Eindhoven.

Gezien: The Gathering, Doornroosje, Nijmegen

Op zondag 9 november 2014 vierde The Gathering haar 25-jarig bestaan met een bijzonder optreden waarin ook een rol was weggelegd voor de muzikanten die vroeger in de band speelden. Het werd een bijzonder avondje nostalgie in de grote zaal van Doornroosje, een samenzijn van de muzikanten met fans van over de hele wereld. Hoewel ik geen enorme die-hard fan ben was dat optreden toch een van de meest bijzondere die ik heb meegemaakt. Een afsluiting van een hoofdstuk. Een mijlpaal in de geschiedenis. En toen was het stil voor drie en een half jaar. Maar toen ging het verhaal van The Gathering weer verder.

Gezien: Pearl Jam, Ziggo Dome, Amsterdam

Het is toch al weer een hele tijd geleden dat ik Pearl Jam had gezien, Amerikaans grunge-icoon uit de jaren negentig, u kent ze wel. Toch effe zeuren over geld hoor, je komt uit Nederland of niet. Want je kunt wel van alles willen, maar tegenwoordig moet je dan een flinke duit uit je eigen zak halen, vooral bij populaire bands in de bekende zalen. De prijzen van dit soort concerten en populaire festivals stijgen veel harder dan de jaarlijkse inflatie. Iets met vraag en aanbod natuurlijk, maar misschien vragen artiesten ook wel meer om de sterk gedaalde inkomsten uit geluidsdragers te compenseren. Met name de grotere artiesten kunnen steeds meer vragen en wie weet wie er allemaal van profiteren. Pearl Jam doet zo’n 85 euro voor een ‘veldkaartje’ en dat valt nog zelfs mee als je het vergelijkt met sommige andere grote bands, neem Bono van U2 die de wereld wil verbeteren, maar vooral zichzelf. En dan nog, dan moet je wel eerst de slag bij TicketMaster overleven. Op tijd in de wachtrij dus en 5 minuten later er doorheen. Mooi! Uitverkocht. Vloek! En jawel hoor, de eerste schofterig dure kaartjes worden even later alweer aangeboden op de Seatwave. A TicketMaster company. U kent ze wel. Marktwerking. Wat een gek er voor geeft dus. Dan is TicketSwap nog het meest voordelige en veilige alternatief om alsnog aan een kaartje te komen (die worden door de servicekosten ook multimiljonair tegenwoordig) en dat lukt uiteindelijk. Gelukkig. Maar iets meer dan 100 euro blijft wat veel, ook al is het Pearl Jam. Pinkpop kost een slordige 110 euro voor een dagje. Da’s best veel, hoorde ik me een paar dagen voor het concert nog zeggen, maar stiekem geef ik dus net zoveel uit voor een avondje Pearl Jam in het Ziggo Dome. Misschien is het een psychologisch fenomeen, maar als ik de zaal in loop heb ik het idee dat we hier te maken hebben met elite-publiek (gemiddeld een jaartje of 35-50), het clubje mensen dat dit nog wel kan betalen. Leuke mensen, dat wel, met genoeg geld. Tja, ik ben wel klaar met die grote acts voor de massa en het grote geld. Zoveel heb ik echt niet meer over voor zo’n show. Hoe goed ook, het wordt me te gortig. En ik geniet doorgaans net zoveel bij een concertje van 15 tot 20 euro van goed en minder bekend bandje. Maar was Pearl jam in het Ziggo Dome uiteindelijk zoveel geld waard? En moeten we maar stoppen met zeuren? Je gaat. Of niet. Of wel?

Gezien: FortaRock 2018, Nijmegen

Misschien raakt de festivalmarkt zo langzamerhand echt verzadigd. Er zijn steeds meer festivals en de belangstelling groeit ook mee, maar de sky is uiteindelijk niet de limit zou je zeggen. Dus moet je je als festival ook steeds meer bewijzen. Dat ligt voor een groot deel natuurlijk ook aan de programmering. Vorig jaar ging FortaRock niet door vanwege het karige aanbod aan bands in die periode, wat dat betreft moet je steeds beter vissen in de vijver terwijl er steeds meer karpers – sorry kapers – op de kust staan mee te vissen. Dat ik zelf ook wat verzadigd raak, ligt aan mij persoonlijk. Ook dit jaar merk ik iets groeiende met(a)al-moeheid voor wat ik dan maar mainstream-heavy-metal noem. Hap-slik-klaar boze-mannen-muziek. Geef mij maar een speciaal randje. FortaRock is dit jaar een relatief rustige en gemoedelijke editie en daar zaten nog best van die lekkere vette stukjes aan. Jazeker, het festival is terug en weer speciaal genoeg, ook voor ondergetekende.